Koltherine

ROZDZIAŁ VII 

Wiem, że znowu krótkie, teraz kiedy zaczną się wakacje, spróbuję dłuższe pisać :] 

- Ostro, jak na taką sukę – powiedziała Rebekah, która była najwyraźniej pod wrażeniem.

- Dzięki – powiedziała zadowolona Kath i zwróciła się cicho do Damona. – Przepraszam, że tak mocno.

         Wyjęła z niego, dokładniej z jego brzucha kołek w krwi. Na czarnej bluzce została tylko dziura i ledwo widoczna plama.

- Teraz ty kochanie – oznajmiła spokojnie Katerina, odwracając się do Kola.

- Dobrze – wziął jeden z wielu kołków. Był on chyba najostrzejszy ze wszystkich.

                   Wziął zamach i rzucił kołkiem. Kołek trafił tym razem prawą nogę Damona, a wcześniejsza rana była prawie niewidoczna. Torturowany nie zwinął się tak mocno z bólu jak wcześniej, bo był to tylko jęk, który nie był taki głośny, jak chciałby Kol.

- Katherine nie pobiję cię – powiedział ponuro.

- Spróbuj jeszcze raz – zachęciła go Rebekah.

- Dobra.

         Szybko wyciągnął kołek z nogi Damona i wrócił na miejsce, z którego zamierzał rzucać następny raz. Wymienił kołek i wziął mniejszy zamach niż za pierwszym razem, ale było widać, że rzucił go z taką samą siłą.

         Damon krzyknął, gdyż dostał w pierś. Na szczęście w prawą. Tylko spuścił głowę i męczył się z bólem.

- Chyba jednak mnie pobiłeś – dodała Kath, podchodząc do Kola.

         Kol zbliżył się do niej i pocałowali się. Rebekah odwróciła głowę, bo nie chciała tego widzieć. Gdy już skończyli siostra pierwotnego zaczęła:

- Porzucajcie sobie jeszcze, a ja pójdę się napić, wzięłam ze sobą woreczki z krwią.

- Hmm… mam prośbę.

- Kol ma prośbę… Bardzo ciekawe. Słucham.

         Kol podszedł do swojej siostry i szeptał jej coś do ucha. Nawet Katherine nie wiedziała o co chodzi.

- Ty masz pomysły – powiedziała, najwyraźniej zadowolona i ucieszona.

         Kath tylko zrobiła minę podejrzliwą, ale Kol dał jej do zrozumienia, że nie ma się czym martwić.

         Rebekah wyszła z piwnicy, a Kath wzięła następny kołek ze stosu. Był on tępy, ale nie obchodziło ją to. Nawet nie zauważyła, że Damon ma jeszcze kołek w piersi.        

         Droga do domu Gilbertów zajęła im niecałe 10 minut. Pierwsza do domu weszła Elena, a za nią Caroline i Stefan.

- Jeremy! Jesteś w domu? – krzyknęła i poszła do jego pokoju.

         Goście, także poszli na górę. Elena otworzyła drzwi od pokoju swojego brata i weszła. Zastała go.

- Jeremy! Czemu nie poinformowałeś mnie, że wracasz wcześniej? - przytuliła go do siebie. 

- Nie miałem zamiaru jeszcze wracać. Damon chyba szukał Kola.

- Kola? Skąd go znasz? – wtrącił się do rozmowy Stefan.

- Poznałem go przypadkowo, ale nie wiedziałem, że jest wampirem.

- On jest pierwotnym. Bratem Klausa – wytłumaczył mu.

- Tego Klausa? – zapytał retorycznie.

         Rozmowa toczyła się dalej. Kiedy Jeremy wszystko już zrozumiał, wiedział, że musi im dokładnie opisać całą sytuację.

- Damon zjawił się z nikąd. Kazał mi się odsunąć od Kola. Nie wiedziałem, o co chodzi, ale później odsunąłem się. Wtedy Kol zaatakował Damona, ale on się wyrwał i wziął ode mnie kij od baseballu. Akurat ćwiczyłem wtedy z Kolem na boisku od baseballu. Gdy miał już kij, wziął zamach i z całej siły walnął go. On upadł na ziemię. Damon wziął mnie i wróciłem. Damon w ogóle wam nie mówił?

- Nie – zaprzeczyli.

         Stefan jednak wiedział o tym doskonale. Pomyślał, że „nawet lepiej, że dałem Kolu te pomysły, bo inaczej Damona by już nie było”.

- Czyli Damon cię tu przywiózł?

- Tak…

- Nic ci nie zrobił?

- Nie.

- Wiesz do czego jest zdolny.

- Już raz cię zabił. Na szczęście, że miałeś na sobie…

- Wiem! – przerwał nagle. – Ale to nie znaczy, że sobie nie poradzę. Nic by mi nie mógł zrobić, bo zażywam werbenę.

- Ale skręcić kark by mógł – odezwała się Caroline.

         Elena i Stefan spojrzeli na nią ostro.

- No co?

- Jeremy, jak myślisz, co chciałby Kol od Damona? – zapytała Elena.

- Nie wiem, ale jeśli to pierwotny… to może, nie.

- A może zadzwonimy do Elijah? – zaproponował Stefan. – To w końcu rodzeństwo.

- Ale najpierw zobaczmy, co robi Kol.

         Wszyscy wyszli z domu i ruszyli do auta Eleny.

- Wsiadajcie.

         Stefan usiadł z przodu, a Caroline usiadła razem z Jeremim z tyłu. Jechali w milczeniu. Dotarli na miejsce w 15 minut. Wyszli z auta i podeszli pod wielki dom Salvatorów.

- Nie ma ich – odezwał się Stefan, kiedy zajrzał szybko do środka.

- Zadzwoń do Elijah.

- Nie potrzeba – usłyszeli jakiś głos z krzaków.

         Po chwili wyszedł z nich Elijah.  

- Witam.

- Mamy pytanie do ciebie.

- Słucham.

- Chcemy wiedzieć, co chciał Kol od mojego brata.

- Czemu mam wam pomóc?

- Bo prosimy cię – oznajmiła Elena.

- Nawet jak się dowiecie, nie wiecie gdzie są – zauważył Elijah. – Myślałem, że go nie cierpicie.

- To prawda, ale w końcu to Stefana brat – Caroline najwyraźniej, nie chciała dużo czasu poświęcać na sprawę z Damonem. Wiedziała, że kiedyś ją krzywdził.

- No tak…

- To pomożesz nam, czy nie? – zapytał poirytowany Jeremy.

- Jeśli wy pomożecie mi.

- W jaki sposób mamy ci pomóc?

- Znajdźcie Klausa. Wiem, że jest gdzieś w Mystic Falls.

- Niech będzie – powiedział niechętnie Stefan. – Elena ty pojedź z Jeremim do Mystic Grilla. A ja i Caroline poszukamy tutaj w pobliżu.

- Dobra – zgodziła się Elena.  

Jeszcze nie raz was przeproszę, że jest zbyt krótkie, ale cieszę się, że ktoś to czyta ;]

P.S. Chcecie może, żebym dodała zdjęcia, moich rysunków, nie są one za ładne, ale zawsze coś ;D 

Komentujcie i czytajcie dalej :)