Koltherine

Rozdział VI

Przepraszam, że tak długo nie dodawałam, ale miałam dużo roboty... Przepraszam też, że jest dość krótkie, dopiero dzisiaj pisałam. Mam nadzieję jednak, że się będzie podobać :)

- Nie ma problemu, jak chcesz to możesz pomóc – zaproponował.

- Nie, dzięki. Nie mieszam się w to, tylko popatrzę.

- Jak tam chcesz.

- To chodź są w piwnicy.

- Są? Myślałam, że jesteś tylko z Damonem – zdziwiła się. – Kto jest jeszcze?

- Zobaczysz.

         Wampirzym tempem zeszli do piwnicy. Pierwszy wszedł Kol i powiedział:

- Mamy gościa – zakomunikował.

         Wtedy weszła Rebekah.

- Oh… Więcej pierwotnych dzisiaj już nie chcę widzieć trzech wystarczy – oznajmił Damon.

         Katherine była zdziwiona i trochę zła, bo nie przepadała za siostrą ukochanego.

- Katerina. To jest ta osoba, a raczej wampirzyca, o której wspominałeś.

- Tak, jest to moja ukochana…

- Słucham!? – zapytała zła i zaskoczona Rebekah.

- Kol mówi, że jesteśmy parą – powiedziała zadowolona i uśmiechnięta Kath.

- Czemu ona? Nie mogłeś znaleźć sobie lepszej, a nie taką sukę?

         Pierce rzuciła się na pierwotną, ale ta ją niemal odrzuciła od siebie.

- Kochana, powinnaś wiedzieć, że jestem silniejsza i szybsza od ciebie.

- Ja przynajmniej jestem odważna – drażniła ją.

- Nie wątpię – odpowiedziała spokojnie.

- Możecie mnie już torturować, bo chcę jak najszybciej napić się whisky – powiedział Damon, uśmiechnięty.

- Spokojnie dziewczyny. Damon ma rację, trzeba zacząć zabawę. Kath, kochanie pomożesz mi?

- Hmm… Chętnie.

- Nie ma to jak torturować byłego – dodał z krzywym uśmiechem Damon.

         Rebekah usiadła na drewnianym krześle i założyła nogę na nogę, a Katherine podeszła do Kola.

- Od czego zaczynamy? Może od werbeny? Później będzie zabawa kołkami – powiedział zadowolony pierwotny.

- A później pójdziemy do salonu i zdejmiemy pierścień z lapis-lazuli – dokończyła Katerina.

- Świetny pomysł – pochwalił ją Kol.

- Może zostanę jednak dłużej. Będzie ciekawie.

         Caroline opisała całą sytuację z butiku. Elena i Stefan siedzieli zdziwieni. Nie wiedzieli, co powiedzieć.

- Stefan chcesz krwi… Ops… Sorki, zapomniałam, że nie pijesz ludzkiej.

- Nie ma sprawy.

- Mam też koźlą. Może chcesz? A Elena, może wypić sok.

- Będę wdzięczny – powiedział grzecznie Stefan. Przypomniał sobie, jak kiedyś Lexi namawiała go do picia herbaty z koziej krwi. Nie smakowała zbyt dobrze, ale zawsze coś. Przypomniał sobie też, dawne czasy kiedy z bratem szukał werbeny w Londynie. Damon miał tam przyjaciela o imieniu James, który miał werbenę oraz poczęstował Stefana tygrysią krwią. Ta krew smakowała mu bardziej niż krew królika.

- Ja tak samo –  Elena oderwała swojego chłopaka od wspomnień.

- Zaraz przyniosę.

         Kiedy wyszła para, zaczęła ze sobą rozmawiać.

- Dobry miała pomysł z tą werbeną.

- No, szczerze cieszę się, że poradziła sobie z Katherine – oznajmiła Elena. – Nawet Caroline sobie z nią poradziła.

         Caro wróciła z kuchni z dwoma kubkami i z woreczkiem ludzkiej krwi.

- To dla ciebie, a to dla ciebie – powiedziała uprzejmie z uśmiechem na twarzy, podając im kubki z napojami, chociaż trudno krew nazwać napojem.

- Wiecie, co ten Damon przeskrobał?

- Nie mamy pojęcia.

- A może Jeremy, by wiedział.

- Przecież Jeremiego nie ma w Mystic Falls – powiedziała przekonana Elena.

- Widziałam dzisiaj Jeremiego na mieście – poinformowała ich przyjaciółka.

- Tak? Pewnie będzie w domu, dalej idziemy! Może on coś wie. I tak nie mamy, co robić.   

- To idziemy do ciebie – odezwał się Stefan, opróżniając kubek.

         Kiedy Caroline umyła kubki i wyrzuciła pusty woreczek po krwi do kosza na śmieci, wyszli z domu Forbes. Dom Gilbertów znajdował się całkiem niedaleko.        

        

         Kol zaczął tortury. Zaczął, jak mówił wcześniej od werbeny. Wziął jedną z gałązek i przejechał po jego twarzy. Damon nie wytrzymał i zaczął jęczeć.

- Ahhh!!

- Tak mocno boli? Myślałem, że jesteś silniejszy – powiedział uśmiechnięty Kol.  

         Odsunął chwilowo gałązkę, lecz po chwili przybliżył ponownie. Damon znów krzyczał. Trwało to jeszcze pewny czas, a później zrobili pełno kołków z krzeseł.

- Rebekah chcesz porzucać?

- Nie dzięki, mówiłam, nie będę się w to mieszała, ja tylko patrzę.

- Trudno, Kath rzuci za ciebie, ale najpierw go przywiążemy do ścian, bo na krześle nie powinien siedzieć.

- Lepiej będzie się trafiać – dodała krzywo uśmiechnięta Katherine.

- Kochanie zacznij – powiedział Kol, gdy Damon był przywiązany tak jak w lochach.

         Kath rzuciła z całej siły, a z ust Damona wyszło przekleństwo. Znaczyło to, że trafiła go.

Zapraszam jeszcze raz do czytania i komentowania :)