Rozdział II

Hej ;** Tu jest dalsza część opowiadania o Kolu i Kath Mam nadzieję, że się będzie podbać ;)

- Właśnie…. Wcześniej mówiłeś, że chcę cię zahipnotyzować. Kto powiedział, że nie mogę?

- Zahipnotyzuj mnie jak chcesz i tak ci nic nie da – odparł cicho Matt.

- Spróbuj – zaproponowała Kath wyciągając drewno z jego nogi.

- Ahhh….- jęknął. – Nie próbowałeś mnie wcześniej zahipnotyzować, bo nie rozszerzyły ci się źrenice. Mam przyjaciół, którzy są wampirami…

- Ale nie pierwotnymi – dokończył Kol. – Powiedz, gdzie jest Damon. – tym razem jego źrenice się rozszerzyły, a Mattowi zmienił się wyraz twarzy.

- Nie wiem – odpowiedział poważnie.

- Cholera! Mówił prawdę!

- Nic tu po nas – oznajmiła Kath.

- Idę jeszcze raz złożyć wizytę Gilbertom, a ty znajdź pożywienie.

- Nie mogę iść z tobą?

- Nie! – zaprotestował ostro, lecz widząc ponurą minę Katerina, poprawił się - Nie kochanie, powinnaś się nakarmić, wiesz, że chcę dla ciebie jak najlepiej.

- Wiem, mówiłeś to nie raz.

- To zostaw go tu, ja go nakarmię krwią  i zahipnotyzuję, żeby nic nie pamiętał.

         Katherine spełniła prośbę i wyszła posłusznie. Kiedy była koło jednego sklepu z butami, zauważyła za ladą kobietę, która według niej apetycznie wyglądała. Weszła do butiku i grzecznie się przywitała:

- Dzień dobry.

- Dzień dobry. W czymś pani pomóc? – zapytała się wysoka brunetka.

- Hmm… Tak. Chciałabym się dowiedzieć, które buty się bardziej podobają. Te, czy te? – pokazała pierwsze z brzegu buty.

- Niech się zastanowię… Te po prawej zdecydowanie lepsze?

- Jest rozmiar 40?

- Tak, oczywiście, mam na zapleczu, niech pani chwilę poczeka.

         Kobieta wyszła, a Kath szybko weszła za nią. Brunetka podskoczyła ze strachu, a wampirzyca próbowała ją zahipnotyzować.

- Niech pani się nie boi i nie krzyczy.

- Nie bać się i nie krzyczeć – potwierdziła.

         Katherine odgarnęła jej włosy za szyję i ugryzła ją idealnie w odpowiednie miejsce. Nie poczuła werbeny, więc było dobrze. Odsunęła się od niej dopiero, kiedy usłyszała, że ktoś wchodzi do sklepu.

- Dzień dobry – usłyszała znajomy głos.

         Zaskoczona, kazała iść obsłużyć klientkę i zaraz wrócić, kobieta przytaknęła i wyszła z zaplecza.

- W czym mogę pomóc?

- Szukam butów na obcasach, najlepiej czarne – Kath próbowała rozszyfrować kogo to głos.

- Te mogą być? – wskazała sprzedawczyni.

- Nie za wysokie, ma pani mniejsze?

         „To była Caroline”, pomyślała Pierce. Chciała się upewnić, więc wychyliła lekko głowę.

        

         W tym samym czasie Kol biegł do domu Gilbertów. Kiedy tam dotarł spróbował opanować złość i grzecznie zapukał w drzwi. Tym razem ktoś był w domu. Wyczuwał bijące serce. Otwarła mu Bonnie.

- Czego chcesz? – zapytała zupełnie, jakby wiedziała, że przyjdzie.

- Damona – powiedział szeroko-uśmiechnięty.

- Tu go nie ma.

- A mogę sprawdzić?

- Nie masz zaproszenia…

         Kol spróbował wejść, jednak zatrzymała go „ niewidzialna ściana”.

Jak chcecie mogę dodawać dalsze części, ale musicie pisać, czy się wam podoba ;)