ROZDZIAŁ IX

Nie jest to najdłuższy rozdział, ale zaczęłam pisać inne opowiadanie o Klausie i Katherine ;)

Elena dostała wiadomość i postanowiła z Jeremim wrócić do Stefana.

- Jesteśmy – powiedział Jer, kiedy tylko przekroczyli drzwi domu.

- Chodźcie do salonu! – zawołała Caroline.

         Elena i Jeremy weszli do salonu.

- Gdzie byliście? – zapytał się Stefan.

- W Mystic Grillu i dowiedzieliśmy się czegoś…

         Każdy z obecnych dodał coś od siebie. Elijah zaczął pisać list, tak jak polecił mu Stefan.

- Zostało jeszcze 15 minut. Powinnaś już pojechać – zwrócił się pierwotny do Caroline. – Masz jakąś krew w domu?

- Tak… 

- Poczęstuj go. Pewnie będzie głodny.

- Odwiozę cię – oznajmiła Elena uśmiechnięta. – W końcu jesteśmy przyjaciółkami.

- Pojadę z wami – odezwał się Elijah.

- Lepiej nie.

         Nie odpowiedział, co znaczyło, że zrozumiał.

         Do piwnicy weszła Rebekah. Miała w ręce chusteczki ubrudzone krwią. Musiała się pożywiać.

- Przepraszam, że tak długo. Ominęło mnie coś? Chyba tak… czuję werbenę.

- Nic takiego. Masz dla mnie to, o co cię prosiłem?

- Oczywiście, ale więcej razy mnie o to nie proś.

- Myślałem, że nie chcesz brać udziału w tym – mówił Damon.

- Nie biorę. Ja myślę logicznie – powiedziała patrząc na niego lekko uśmiechnięta. – Ja to przyniosłam bratu. A co on z tym zrobi, mnie nie interesuję.

         Damona zatkało, Kath chyba też, chociaż miała nieprzeniknioną minę.

- Długo się żywiłaś, jak na pierwotną – drażniła ją Katerina.

- Lubię się bawić jedzeniem – powiedziała niewzruszona Rebekah.

         Była opanowana. Była cierpliwa, przynajmniej tak się wydawało.

- Coś jeszcze? Widzę, że nie masz uszykowanych tekstów.

         Kath zacisnęła dłonie w pięści, ale nie rzuciła się na nią. Chciała udowodnić, że też jest opanowana. Kol nie zwracał na nie uwagi, tylko podszedł do Damona, który próbował się podnieść. Wyciągnął z kieszeni werbenę i przyłożył ją do twarzy Damona. Zaczął krzyczeć. Dziewczyny przestały się kłócić i spojrzały w stronę Kola i Damona.

- Takie tortury za uderzenie kijem nie widziałam nigdy – oświadczyła Kath.

- A ja owszem.

         Katerina spojrzała na Rebekę pytającym wzrokiem.

- Zapomniałaś, że jestem od ciebie o wiele starsza?

         Obie zamilkły, gdyż przerwał im ponowny krzyk Damona. Miał oparzoną całą twarz oraz dłonie.

         Pierce spojrzała na nich z lekkim obrzydzeniem.

- Kończ te tortury z werbeną. Słabo mi się robi. Chyba pójdę znowu się nakarmić.

-Mam krew w woreczkach. Przynieść ci? – zapytał Kol.

- Możesz. Lepsze to niż nic.

- Zaraz wracam.

- Idę z nim, wezmę też dla siebie, jak zgłodnieję.

- Damon, boli mocno – podeszła do niego, kiedy zostali sami.

- Nie… widać – wyjąkał. – Co cię to w ogóle obchodzi?

- Jesteś moim byłym. Troszczę się o ciebie…

- Kochasz mnie?– zapytał przerywając jej.

- Damonie… Nie… Kocham tylko Kola.

- A kiedyś? – patrzył jej prosto w oczy, ale wiedział, że nie mają dużo czasu.

- Kiedyś? Kiedyś kochałam tylko Stefana. Nie chcę cię kłamać.

         Do piwnicy wszedł Kol i Rebekah, a Kath błyskawicznie cofnęła się, tam gdzie wcześniej stała. Pierwotni nic nie zauważyli. Pierce odetchnęła z ulgą.

- Trzymaj kochanie. Napij się. Powinno ci wystarczyć.

- Dziękuję.

         Wzięła od niego woreczek krwi i bez wahania wypiła jeden łyk.

- Z werbeną kończymy. Przejdźmy teraz do salonu, gdzie są odsłonięte okna – powiedział zadowolony Kol.

         Wzięli Damona i poszli do salonu. Był on oświetlony. Stała tam tylko kanapa i krzesło. Posadzili Damona na krześle.

- Zasłońcie okna na chwilę.

         Katherine posłusznie zasłoniła okna, a Rebekah w tym samym czasie podała bratu gaśnice.

         Kol podszedł do Damona i zdjął pierścień z lapis-lazuli. Damon się nie bronił, bo wiedział, że nie ma z nim szans i chciał jak najszybciej skończyć te tortury, które miały prawdopodobnie trwać jeszcze 2 godziny.

- Łatwo poszło – powiedział lekko zawiedziony Kol. – Kath potrzymaj – dodał rzucając pierścieniem do ukochanej.

- Rebekah odsuń zasłonę.

- Wolałabym potrzymać pierścień. Zapomniałeś, że ja nie biorę w tym udziału?

- Rzeczywiście, Katherine daj jej ten pierścień, Ty odsuń zasłony, proszę.

         Kath zrobiła tak jak poprosił ją Kol. Kiedy promienie słońca wpadły do salonu, Damon próbował wyrwać się z krzesła, do którego był przywiązany. Zaczął krzyczeć, ponieważ jego skóra zaczęła płonąć.

- Kath, zasłoń.

         Pierwotny zwinnie wziął i użył gaśnicy. Damon odetchnął z ulgą, ale wiedział, że to nie koniec.

         Elijah podał Caroline list dla Klausa i posłał jej porozumiewawcze spojrzenie, co znaczyło ‘nie czytaj’. Ona w odpowiedzi pokiwała twierdząco głową. Następnie wyszła wraz z Eleną. Kiedy były w aucie, zaczęły rozmowę:

- Elijah jest chyba najlepszy z rodziny pierwotnych.

- Nie zaprzeczam – powiedziała Caroline, która zbytnio nie zwracała uwagi, na to co mówi.

- Słuchasz mnie?

- Tak. Po prostu jestem ciekawa, co jest napisane w tym liście.

         Były już w drodze, więc nie martwiły się, czy Elijah je usłyszy.

- Nie możemy tego przeczytać. Może Klaus sam ci powie, jak to przeczyta.

- Może…

         Resztę drogę przemilczały. Caroline, całą drogę wpatrywała się w kopertę z listem, a Elena patrzyła na drogę, rozmyślając.

- Już jesteśmy – zaczęła, gdy po 10 minutach znaleźli się pod domem Forbes.

Chciałam się też zapytać, czy podoba wam się muzyka na blogu?;)

Może założyłabym nowego bloga na te opowiadania z Klausem i Katherine? :) 

Komentujcie! ;)