ROZDZIAŁ XI

Wiem, trochę się przeciągałam, ale są wakacje.... Macie ;**

Rozdział XI

- Kiedy zaczynamy?

- Jeszcze chwilkę. Karmiłaś się? – zwrócił się Kol do Sage.

- Tak – odpowiedziała.

- To my nakarmimy Damona.

         Sage zrobiła zdziwioną minę.

- Nakarmimy go tylko trochę i to zwierzęcą krwią.

- Niech będzie.

- Tylko go nie zabij – odezwała się Rebekah.

- Znam zasady, Kol mnie poinformował.

- To dobrze – stwierdziła pierwotna.

- Widać, że go wymęczyliście.

- Nic takiego, tylko rzucaliśmy go kołkami i drażniłem go werbeną.

- Jeszcze zdjąłeś mu pierścień i pozwoliłeś mu się palić – dodała Katherine.

- Nic takiego, mówisz? – zapytała retorycznie Sage.

- Później jeszcze coś wymyślę – dokończył Kol i zwrócił się do Damona, podając mu woreczek do pół napełniony krwią jakiegoś zwierzaka : - Napij się trochę tego.

         Damon niechętnie wziął woreczek i wypił całą zawartość.

- Myślałem, że gorzej smakuje – stwierdził.

- Zaczynamy? – dopytywała się Sage.

         Kol w odpowiedzi kiwnął twierdząco głową.

Klaus zaczął czytać:

         Drogi Bracie!

Skoro zacząłeś mnie unikać z wiadomego powodu, przeczytaj chociaż ten list. Chciałem Cię tylko ostrzec, że pewne osoby chcą się zemścić. Większość z nich to wampiry. Postaraj się przed nimi uciekać lub ich wytropić i rozwiązać problem. Mam nadzieję, że niedługo, między nami będzie tak jak dawniej.

                                                                                     Elijah

- No, to co teraz zrobisz?

- Hmm… Wytropię ich i zabiję.

- Yyy… Ja bym na twoim miejscu poszła poszukała Elijah i się z nim pogodziła.

- Tak myślisz?

- W końcu jesteście braćmi. Z resztą rób jak chcesz.

- Dzięki – powiedział wypijając resztę krwi z kubka.

- Za co? – zapytała Caroline.

- Za to, że mnie wysłuchałaś – szepnął jej do ucha.

         Nie odpowiedziała. Pewnie nie wiedziała, co by miała powiedzieć.

- Wybaczysz mi za wszystko?

- Wybaczyć? Za wszystko? Nie za dużo tego?

- Chociaż, za to, że zabiłem matkę Tylera.

- Za to jeszcze mogę.

- To będziesz mi wybaczać stopniowo.

- Ale jednej rzeczy ci nie wybaczę.

- Chodzi o Tylera?

- Tak – powiedziała smutno.

- Może kiedyś, pozwolę mu wrócić.

         Caroline podniosła oczy, lecz Klausa już nie było. Czuła się dziwnie, ale za to już miała to za sobą.

- Eleno, możesz po mnie przyjechać – powiedziała do słuchawki, kiedy wypiła resztę krwi.

- Już jadę.

         Odłączyła się. Spojrzała na stół, a na nim znajdował się list. Nie był to list, który czytał Klaus. Był zaadresowany do niej.

- Stefanie, jak tam ci się układa z Eleną? – zapytał Elijah, kiedy Elena wyszła z domu.

- Świetnie, dzięki, że pytasz – odpowiedział uśmiechnięty.

- Nie ma sprawy, po prostu jestem ciekaw, jak jest być w związku z człowiekiem.

- Tak jak z wampirem, tylko trzeba się pilnować. Ciebie to raczej nie dotyczy.

- Niby dlaczego.

- Bo ty jesteś o wiele starszy i umiesz się kontrolować, ja tak do końca nie potrafię.

- Trochę w tym racji – stwierdził Elijah. – Ale, kiedy byśmy chcieli wyznać kim jesteśmy, to reakcje naszych kobiet byłyby podobne.

- Tak. Obie by uciekły.

- Skąd wiesz?

- Elena tak zrobiła, chyba żebyś ją zahipnotyzował.

- No tak… - pomyślał. – Życie wampira jest trudne.

- Zgadzam się.

- Ciekawe, jak poszło Caroline – myślał na głos Elijah,

- Pewnie dobrze, ostatnio przechytrzyła Katherine.

- Naprawdę?

- Tak, ale opowiem ci to innym razem, bo już są.

- Dobrze.

         Elena i Caroline weszły do salonu.

- Jak było?

- Dobrze. Opowiedział mi o waszej kłótni.

- Opowiedział ci? – zapytał się zdziwiony.

- Tak i może dzięki mnie pogodzicie się, a w ogóle, list nie był za długi.

- Czytałaś go? – spytała trochę poirytowana Elena.

- Nie. Klaus przeczytał.

- Wow – odezwał się Stefan. – Widzę, że jesteś zadowolona.

- O tak… Nie wyjawię jednak powodu.

- Zachowaj dla siebie.

         W tej samej chwili Sage już walczyła z  Damonem. Rebekah, Katherine oraz Kol przyglądali się im z kanapy, którą odsunęli pod kominek. Bili się może już około 30 minut. Damon sapał ze zmęczenia, ale się nie poddawał. Stał jeszcze na nogach i unosił ręce przed twarzą, jak zawodowy bokser. Zadał on parę ciosów Sage, lecz ona uderzyła go dwa razy więcej i dwa razy mocniej.

- Już się zmęczyłeś? – zapytała złośliwie Sage.

         Wtedy Damon zebrał wszystkie siły i ruszył w stronę Sage. Ona nie zdążyła się odsunąć, a on przygniótł ją do ściany naprzeciw kominka. Trochę ją to zabolało, gdyż jęknęła, lecz po chwili odepchnęła go. Damon leżał na podłodze.

- Nieźle, ale i tak nie wystarczająco – powiedziała odsuwając włosy, które opadły jej na twarz.

         Damon wykorzystał moment i podłożył jej nogę. Upadła koło niego. Była trochę zaskoczona, ale także pod wrażeniem.

- Wow. Umiesz się popisać – odezwała się, wstając.

- W końcu jestem Damon Salvatore – powiedział uśmiechnięty, ale cały czas leżał na podłodze.

- Niestety nie zawsze gotowy na porażkę – dodała, kopiąc go w brzuch.

- Dlaczego tak mocno? – wymamrotał.

- Bo na to zasłużyłeś.

- Masz jeszcze 10 minut na znęcaniu się nad Damonem – oznajmił Kol.

- Pół godziny już minęło? Cholera… mało…

         Katherine siedziała obok Kola.

- Masz jeszcze trochę krwi? – szepnęła mu do ucha.

- Mam kochanie, proszę – odpowiedział podając jej woreczek z krwią.

- Dzięki.

- Wynagrodzę ci te okropne widoki.

- Nie musisz…

- Ale mogę. Na jutro coś wymyślę.

- Dobrze – przytaknęła obejmując go jednym ramieniem. On wykonał podobny ruch. 

Mam nadzieję, że się podoba, myślałam dość długo, ale musiałam dzisiaj dla was to dodać ;) Jeszcze mam puzzle do układnia i książkę muszę czytać, bo jeszcze połowa mi została... Trudno, następnym razem będę się tłumaczyła :* 

ZAPRASZAM!

 http://www.youtube.com/channel/UC6S1O1yKqdgv5DhS_bl1eWA/videos