ŚWIĘTA!!!!

Z okazji świąt chciałabym wam wszystkim życzyć wielu prezentów pod choinką i spełnienia marzeń! 

Żebyście byli zdrowi i szczęśliwi!
Byli zadowoleni z życia!
Ci co piszą niech wena ich często odwiedza! (nie tak jak mnie)
I oczywiście szczęśliwego Nowego Roku!!!!! <3 


Pozdrawiam! :)


P.S. Pierwsza część epilogu najpóźniej w przyszłym tygodniu!!! <3

ROZDZIAŁ XXXI

[muzyka]

* * *

         Po raz kolejny kłóciłam się ze Stefanem, o to, czy powinnam uczestniczyć w ostatecznym starciu.
- Idę z wami! – upierałam się. – Wy idziecie z Damonem. Nie mam zamiaru siedzieć bezczynnie, gdy wy wszyscy walczycie. Wezmę kołki i sztylety, przecież mnie szkoliłeś.
- Zaledwie tydzień – szepnął Stefan. – Nie chcę, żeby coś ci się stało.
- Jest nas dwoje – odparłam i skrzyżowałam ramiona na piersi. – I tak dobrze wiesz, że pójdę. Ja wiem dokładnie, gdzie leży obserwatorium. Nie dam zamknąć się w samochodzie.
- Porozmawiam o tym z pozostałymi – podszedł do mnie i pocałował mnie we włosy.
         Uśmiechnęłam się i przytuliłam do niego. Byłam pewna, że przy nim nic mi się nie stanie. Zawsze czułam się w jego ramionach bezpiecznie.

Klaus
        
 Miałem pewne wątpliwości, żeby Bonnie pojechała z nami. Dopiero otarła się o śmierć, a ta cholerna Lena coś na nią uszykowała. Jestem niemal pewien, że nie przyjdzie sama. Ostatnio prawie ją pokonaliśmy, a teraz będzie nas więcej. Jeszcze są Peter i Nathalie, jednak nie byłem pewny, czy będą walczyć. Wiem jedno: nie chcę, żeby przybył ktoś zaświatów, by mnie zabił.
- Klaus?  - spojrzałem na osobę, która przerwała mi w rozmyślaniu. Bonnie.
- Tak?
- Elena chce walczyć z nami… Boję się o nią. Ona jest człowiekiem – podeszła do mnie i usiadła na brzegu kanapy w jednym z pokoi gościnnym.
- Może powinna? I będzie chroniona przez Stefana – powiedziałem szczerze. Objąłem ją ramieniem i przyciągnąłem do siebie. – Damon pewnie też ją ochroni. W końcu obu na niej zależy… 
- Wiem – przerwała mi. – I tak się boję. Boję się o wszystkich. O ciebie też, Klaus.
- Jestem nieśmiertelny, Bonnie. Nie wykończą mnie. Jedynie mogą skrzywdzić. Najważniejsze jest to, żeby Peter nie brał udziału, bo to może wszystko zepsuć – założyłem jej pasmo włosów za ucho. Czy kiedykolwiek zależało mi na kimś, tak jak na Bonnie Bennett? – Kiedy będzie po wszystkim zorganizujemy bal maskowy. Co ty na to?
- Byłam tylko na jednym balu maskowym… I nie było fajnie – oznajmiła. – Ale myślę, że ten będzie lepszy, bo będziesz tam ty.
         Jej uśmiech był olśniewający. Niestety rzadko go widywałem. Gdy wszystko się skończy, chciałbym ją zabrać do Nowego Orleanu – mojego rodzinnego miasta. Pytanie, czy ona będzie tego chciała na pewno?

Wieczór
        
O godzinie jedenastej wyjechaliśmy. Potrzebne nam były dwa samochody. W jednym byłem ja, Bonnie, Kol, Katherine oraz Damon, a w drugim Stefan, Elena, Caroline, Tyler i Nathalie. Tak, Nathalie zdecydowała się walczyć i zamierzała wygrać. Nie była starym wampirem, bo miała około stu lat, choć wyglądała na dwadzieścia.
         Jechaliśmy za czarnym audi, które prowadził Stefan. Elena kierowała go na zachód. Drugi kierował Kol. Ja razem z Bonnie i Damonem siedzieliśmy na tyłach. Splotłem swoje palce z palcami czarownicy, która zaciskała nerwowo usta. Damon patrzył w okno, nie przejmując się niczym. Zależało mu na Elenie. Inaczej by nie pojechał. Elena jednak kochała Stefana – wybrała jego.
         Droga nie trwała tak długo. Stanęliśmy przed dość wysokim, opuszczonym już budynkiem.
- Tym razem cię obronię – wyszeptałem do ucha Bonnie, kiedy wysiedliśmy z samochodu.
- Nie potrzebuję tego… Wolałabym, żebyś uważał na moich przyjaciół. Oni są dla mnie ważni.
- A ty jesteś ważna dla mnie – odparłem.
- Okay – powiedziała. – Pamiętaj tylko, że to co jest między nami nie jest pomyłką – uśmiechnęła się ciepło.
- Będę pamiętał – chwyciłem ją za rękę i poprowadziłem ją w stronę reszty.
- Skończyliście już wyznawanie miłości? – zapytał Damon z głupim uśmieszkiem na twarzy.
         Uśmiechnięty pokręciłem głową i zerknąłem na Bonnie. Jej policzki zaróżowiły się. Następnie spojrzałem na budynek, w którym wszystko mogło się wydarzyć.
         Weszliśmy do środka ze mną na początku i Kolem na końcu. Tak jak myślałem, Lena już na początek przyszykowała pułapkę. Gdy otwierałem drzwi w moim kierunku poleciała strzała. Złapałem ją w ostatniej chwili, unikając zniszczenia koszulki. Rozejrzałem się, ale nie zobaczyłem nic, co miałoby mi mówić o nadchodzącym niebezpieczeństwie. Nie było za jasno, jednak wzrok wampirów były przystosowane do ciemności.
         Korytarz, w którym staliśmy był przestronny i pusty. Spojrzałem na Elenę, która rozglądała się.
- Gdzie teraz? – zapytałem.
- Prosto.
         I tak poszliśmy. Zatrzymaliśmy się przed ogromnymi drewnianymi drzwiami. Obejrzałem się przez ramię.
- Gotowi?
         Wszyscy pokiwali twierdząco głowami. Elena gotowa do walki z kołkami za pasem i sztyletami w dłoniach. Damon miał jedynie jeden kołek oraz substancje. Od razu domyśliłem się, że to werbena i tojad. Stefan wyposażony podobnie jak Damon. Każdy z obecnych posiadał broń, która mogłaby się przydać.
         Chwyciłem klamkę i nacisnąłem. Drzwi otworzyły się, a naszym oczom ukazała się wielka sala wybudowana na planie koła. Podłoga była drewniana a dach odsłonięty, ukazując nocne niebo.
         A na sali? Ludzie, a raczej wampiry i wilkołaki razem z Leną na czele. Nie wiem, ile ich było. Trzydziestu? A może pięćdziesięciu? W każdym razie nie zaatakowali od razu. Czekali na rozkaz Leny. Miała na sobie czarne jeansy, koszulkę i skórzaną kurtkę. Gdy nas ujrzała na twarzy pojawił się szeroki, szyderczy uśmiech.
- Przyszedł czas na ostateczne starcie – zaczęła.
- Daruj sobie te teksty – odezwał się Damon. – Daj się zabić i będzie po wszystkim.
         Dźwięk jej śmiechu rozległ się po pomieszczeniu. Słyszałem jakieś szepty wampirów i wilkołaków, którzy komentowali reakcję wiedźmy.
- Nie bądź śmieszny, Damonie Salvatore. Uprzedzano mnie i słyszałam o tym, że jesteś arogancki, ale nie myślałam, że aż tak – patrzyła na niego intensywnie.
- Mnie uprzedzano, że jesteś wredną suką i mi to wystarczy.
         Jej uśmiech znikł błyskawicznie.
- Cóż… Chętnie bym cię zabiła.
- Nawzajem – posłał jej krzywy uśmieszek.
         Nagle Lena klasnęła i na ten znak, stojący za nią wampiry i wilkołaki ruszyły do przodu. Wyciągnąłem z kurtki nóż i kołek. Od razu powaliłem pierwszego wampira. Nie wymagało to wielkiego wysiłku. Rozciąłem mu gardło, z którego po sekundzie zaczęła płynąć krew. Ciało nieśmiertelnego upadło najpierw na kolana, później na twarz, którą otoczyła kałuża jego własnej krwi.
         Po kilku minutach koło mnie leżały już trzy ciała, w tym dwa wampirów, jedno wilkołaka. Rozejrzałem się szukając Bonnie. Właśnie wymawiała jakieś zaklęcie nad wampirem, który z bólu odchylił głowę do tyłu. Poczułem, że na mojej twarzy pojawia się uśmieszek. Byłem z niej dumny.
         Wtedy od tyłu naskoczył na mnie jakiś pacan. Uwiesił mi się na szyi i próbował dusić. W błyskawicznie rzuciłem nim o podłogę, aż zajęczał.
- To był błąd – powiedziałem do niego i wyrwałem mu serce. Z westchnieniem opuściłem je i walczyłem z następnym.
         Szło nam dobrze, chociaż mieli przewagę liczebną. Nawet Elena radziła sobie nieźle. Właśnie wykonywała wykop między nogi wilkołaka, który nie zdążył zmienić się w wilka. Jęknął i upadł na kolana, gdy ta ogłuszyła go do nieprzytomności rękojeścią sztyletu. 
         Powaliłem następnego przeciwnika – młodego wilkołaka. Zadałem mu cios w szczękę i podciąłem pod nim nogi. Spadł, a ja sprawnym ruchem skręciłem mu kark.
         Nie zostało dużo wrogów. Może piętnastka? Obejrzałem się, szukając Leny, jednak nigdzie jej nie widziałem. Spojrzałem w stronę, gdzie niedawno stała Bonnie. Też jej nie było. Zakląłem pod nosem i ruszyłem w stronę uchylonych drzwi, które zobaczyłem po chwili.
         Kiedy wchodziłem, upewniłem się, że reszta poradzi sobie z resztą.

Bez wahania wszedłem do środka. Nikogo nie było. Rozejrzałem się i na podłodze, niedaleko następnych drzwi zobaczyłem plamy krwi…

Bonnie
         
         Widziałam jak Klaus sobie radzi. Nie musiał używać szybkości wampira, by mieć przewagę. Wiem, że zabijanie jest złe, ale w końcu walczyliśmy o swoje życie, prawda?
         Inni też sobie radzili. Elena wbijała kołek w serce wampira. Stefan stał za nią i walczyli jak para. Damon pokonywał właśnie przeciwnika nieopodal.
         Gdy kończyłam wymawianie zaklęcia nad kolejnym wampirem, poczułam ostry ból głowy. Ktoś pociągnął mnie za włosy. Próbowałam się wyrwać, jednak nic to nie dało. Nie mogła to być Lena – ona  nie miałaby tyle siły. Jakiś wampir. Uderzył mnie w twarz.
         Zaczęłam wymawiać nowe zaklęcie, lecz znów oberwałam. Tym razem w brzuch. Zaczęłam kaszleć i dusić się. Spojrzałam na osobę, która mnie trzymała i prowadziła gdzieś. Jakiś facet z łysą głową. Nie miałam szans z nim wygrać.
- Nie kręć się, czarownico. Lena sama chce się z tobą policzyć.
         Przypomniało mi się o sztylecie, który miałam schowany za paskiem. Jednak wolałam go wykorzystać w starciu z Leną. Gdybym wtedy go zaatakowała, nie miałabym gwarancji, że nie wyrwie mi go.
         Nadal ciągnął mnie za włosy, a ja ledwo za nim nadążałam. Zaprowadził mnie do pomieszczenia, które wyglądało na magazyn. Na krześle przy biurku w rogu siedziała Lena. Uśmiechnęła się do wampira.
- Dziękuję, Thomas. Możesz już iść.
         Thomas puścił mnie, a raczej wyrzucił do przodu, tak, że upadłam na podłogę. Jęknęłam z bólu i próbowałam wstać. Udało mi się to po dłuższej chwili.
- Bonnie, myślałam, że jesteś godniejszym przeciwnikiem.
- Nie myślałam, że jesteś aż taką suką – syknęłam.
- Zdarza się – wzruszyła ramionami.
         Byłam na nią wściekła. To przez nią moi przyjaciele teraz walczą i pomagają mi, choć mogą umrzeć. Przez nią narażają się na niebezpieczeństwo.
         Wstała i podeszła do mnie. Wykorzystałam okazję i uderzyłam ją pięścią w nos. Od razu trysnęła krew. Przyłożyła rękę do twarzy, a gdy zwróciła z powrotem na mnie uwagę, w jej oczach dostrzegłam zaskoczenie i złość.
- Jak śmiesz! – krzyknęła.
- Ładnie ci w czerwonym – uśmiechnęłam się zwycięsko.
         Wykonała ruch ręką, co spowodowało, że wyleciałam przez drzwi i uderzyłam o ścianę. Z trudem łapałam oddech. Usłyszałam stukot jej obcasów. Za szybko się ucieszyłam.
- Miło byłoby zabić tą twoją przyjaciółkę Elenę. Gdy odwiedziłam ją we śnie była taka przestraszona i zdezorientowana – mówiła zadowolona.
         Wyciągnęłam sztylet i rzuciłam go w nią. Chybiłam. Przeklęłam pod nosem. Miałam jeszcze inną broń - zaklęcia.
         Zdenerwowałam się. Nie mogła skrzywdzić moich przyjaciół. Nie mogłam jej na to pozwolić! Z trudem wstałam i z zawziętością, której po sobie nie poznałam, zaczęłam wymawiać zaklęcie. Ogień pojawił się wokół niej. Płomienie były na początku małe.
- Phoematos manex un domo hax fero adiuvex  - powtarzałam te słowa raz za razem, z coraz większą zawziętością.

Lena zaczęła krzyczeć i próbowała mi przerwać, jednak na nic. Ogień stawał się coraz większy. Używałam siły, która mi została. Chwilę później zobaczyłam Klausa, który stał i szukał mnie wzrokiem. Uśmiechnęłam się ciepło, a później poczułam ostry ból w piersi i upadłam na podłogę.
         Z przymkniętych powiek widziałam, jak Klaus wyrywa serce Leny z jej ciała i opuszcza je na ziemię. Nie wiem, co mi się stało. Wiedźma musiała rzucić we mnie sztyletem. Chwilę później znalazłam się w ramionach Klausa, który z czułością pocałował mnie we włosy
- Bonnie, patrz na mnie. Błagam, Bonnie… Nie umieraj, proszę, nie teraz… - jąkał się. Umierałam? Najwidoczniej.
- Klaus – wyszeptałam. Nie miałam już siły. Większość straciłam na zaklęcia, jednak chciałam mu powiedzieć kilka rzeczy. 
Spojrzałam na niego, ale widziałam tylko zamazaną twarz. Poczułam, że płacze. Tak jak ja.
-Klaus – powiedziałam jeszcze raz – Opiekuj się… moimi przyjaciółmi – każde wypowiedziane słowo stawało się dla mnie coraz większym problemem.
- Będę, Bonnie, będę… Nie umieraj, nie teraz. Nie gdy cię potrzebuję, gdy stałaś się dla mnie całym światem. Proszę… - słyszałam żal w jego głosie. Powiedział, że jestem dla niego całym światem. Cieszyłam się, że mam dla kogo umrzeć. Uśmiechnęłam się słabo.

         Zdobyłam się na ostatni oddech i wyszeptałam.

- Kocham cię…

- Ja ciebie też! – krzyknął z rozpaczą, a mój ból znikł...


_______________________

Udało mi się wyrobić z nowym rozdziałem :)
Co sądzicie? Sama nie byłam pewna, czy dobrze robię, ale już się stało...
Proszę was o szczere opinie ^^
Co do waszych ostatnich komentarzy, było mi bardzo miło, kiedy je czytałam. Cieszę się, że ktoś nadal czyta tego bloga.
Co do tego, czy będę pisała opowiadanie o Klausie i Katherine to jeszcze nie wiem. Nie jestem do tego przekonana. Obecnie pracuję nad innymi opowiadaniami :) Jeśli miałabym zakładać nowego bloga, myślę, że zrobiłabym to na święta. Może zaliczyłoby się to jako prezent świąteczny dla was?
Więc nie martwcie się, powrócę!
Myślę, że napiszę jeszcze do tego bloga epilog, który podzielę na dwie części :3
Pozdrawiam Was wszystkich <3

Zapraszam was na bloga mojej koleżanki! Zależy jej na obserwatorach! :3
Never Give Up

ROZDZIAŁ XXX

         Spojrzałam na nią z podziwem. Naprawdę. Zaskoczyła mnie swoją odwagą. No dobra, nie mówiłam serio. Nie rozumiałam jej ani trochę. Po co jej to? To może być niebezpieczne, a ona jest jedynie czarownicą.
- Pytanie, jak doprowadzić do ostatecznej walki? – zapytał Kol.
         Kol się z nią zgadza? Ugh… Nadal jednak utrzymywałam kamienną twarz.
- Możemy dać jej znać we śnie, który ona nam naśle – zaproponowała czarownica.
- Myślę, że to może zadziałać. Każdemu, komu przyśni się coś, co mogłoby być związane z Leną, niech da jej znać w jakiś sposób znak, że czekacie na ostateczne starcie. Kto jest za?
Wszyscy podnieśli ręce na znak zgody, niepewni swojej przyszłości. Przyjrzałam się im i uśmiechnęłam się krzywo. Bali się. Tak bardzo się bali... Widziałam to w oczach wszystkich. Nie każdy jednak martwił się o siebie. Nie powiem, żeby nie przerażała mnie możliwość śmierci, bo w końcu wiele lat uciekałam od Klausa, ale świadomość, że Kol będzie ze mną, odstraszała wszelkie demony.

Kilka dni później

Elena
Drogi Pamiętniku,
Od tygodnia nie dostałam żadnych wieści od Bonnie. O Caroline nawet nie wspomnę. Przecież niemożliwe, żeby tak nagle postanowiły przestać się do mnie odzywać! Dzwoniłam do nich, jednak one nie odbierają. Mam świadomość, że coś mi umyka, że coś niebawem się wydarzy. Czuję to. Wierz mi lub nie, ale właśnie tak wygląda moje życie - ciągłe niebezpieczeństwa, walki, śmierci... Tak, w tym temacie bez wątpienia jestem znawcą. Stefan wysłuchuję moje myśli. Niedługo stwierdzi, że mam paranoje, a to przez to że dużo przeszłam. Damon natomiast jest taki jak zawsze - udaje, że nic go nie interesuje, choć ja wiem, że jest inaczej. Mam wrażenie, że wszyscy traktują mnie jak dziecko. Nikt nie traktuje mnie poważnie. Dlatego właśnie tęsknię za swoimi przyjaciółkami - choćbym zwariowała, one i tak miały być ze mną. Idę spać. Jestem pewna, że Damon wróci niebawem, a nie chciałabym się z nim spotkać. I tak ostatnio panuje między nami dziwne napięcie...

* * *

Przez chwilę wpatrywałam się w swoje zapiski, przesuwając palcem po kartce, jakby w zamyśleniu. Znowu to robiłam - zwierzałam się swojemu papierowemu przyjacielowi, bo nie wiedziałam, z kim mogłabym podzielić się tymi przemyśleniami. Nie miałam odwagi, żeby znów zadzwonić do Bonnie. Jeśli się do mnie nie odzywa, to na pewno ma powody, ale mogłaby mi wysłać choć jedną głupią wiadomość, że z nią i Caroline wszystko w porządku. Martwię się i mam jednak nadzieję, że nie zrobią nic głupiego... Bo wtedy się policzymy. Zatrzasnęłam notatnik i schowałam go tam, gdzie zawsze - pod lekko osuniętą deską podłogi, podważonej zawczasu pilniczkiem do paznokci. Nikt nie wiedział, gdzie "zakopuję" swój skarb. Nawet Stefan. Ten sekret zabiorę ze sobą do grobu. Nigdy nie pozwolę, by wszystkie moje sekrety ujrzały światło dzienne. A było ich tak wiele... Wzięłam szybki prysznic, po czym umyłam zęby i wsunęłam się w najmniej atrakcyjną koszulę nocną, jaką znalazłam w swojej garderobie. Chciałam spokojnie przespać całą noc, a na pewno znalazłby się ktoś, kto chętnie pokrzyżowałby moje plany. Dopiero wtedy położyłam się do łóżka. Długo nie mogłam zasnąć. Słyszałam, kiedy wrócili, ale postanowiłam udawać, że śpię. Nie odezwałam się ani słowem. Poczułam, jak Stefan poprawia mi kołdrę i całuje mnie w czoło, po czym zajmuje miejsce u mojego boku, szepcząc do siebie jedno zdanie, brzmiące jak "Nie możesz się dowiedzieć, kochanie". Postanowiłam nie roztrząsać tego tematu. Miałam swojego wampirskiego anioła stróża. A nawet dwóch, chociaż ten jeden w zupełności mi wystarczał. Nawet, jeśli czasami traktował mnie jak małe dziecko i nie mówił mi całej prawdy. Wiem, że się o mnie troszczy, ale chciałabym też sama dbać i decydować o sobie.
***

Byłam w starym obserwatorium. Tak przynajmniej mi się wydawało. Naprzeciwko mnie stało lustro, chociaż jego odbicie nie przedstawiało mnie. Ukazywało bowiem pewną kobietę, której nigdy wcześniej nie widziałam… Nie mogłam powiedzieć, że była brzydka. Szczerze mówiąc, jej brązowe włosy i zielone oczy dodawały jej uroku. Kiedy przemówiła, jej głos brzmiał nienaturalnie, wzmocniony był mocą.

- Oto wasze pole bitwy. Nie mogę się doczekać, co się tu wydarzy. I pozdrów Bonnie - słyszałam, że umknęła śmierci... tym razem. Mam specjalną niespodziankę dla tej małej czarownicy. Jutro w nocy.

Wzdrygnęłam się, a ona uśmiechnęła się z satysfakcją. Musiałyśmy wyglądać komicznie. Byłyśmy jedną osobą. Wizja zaczęła się rozmywać. Kobieta rzuciła mi na pożegnanie tylko jeden rozkaz. Brzmiał on:

- To ty ich tu sprowadzisz.

Wreszcie się rozpłynęła w powietrzu. Wyprostowana usiadłam na łóżku. Stefan momentalnie się przebudził. Łzy strumieniem ciekły po moich policzkach. Chyba nawet się osmarkałam.

- Co się stało, kochanie? - zapytał czule mój stróż i - nie przejmując się moim wyglądem - objął mnie ramionami, przyciągając do siebie.
- Sen - powiedziałam tylko. Zrobił się biały jak kreda, o ile było to mo

żliwe w przypadku wampira.
- Nie zasnę już. Wiesz, co mi się śniło, prawda? - w skupieniu pokiwał głową. – Musimy później powiadomić Bonnie. Nie wiedziałam, że była bliska śmierci… - momentalnie oczy wypełniły mi łzy.

         Kiedy spływały po moich policzkach, Stefan scałowywał je delikatnie. Zrobiłam krok dalej i przycisnęłam swoje usta do jego. Objął moją twarz, a ja rozpięłam mu pierwszy guzik od koszuli, którą miał na sobie.

Wiedział, o co mi chodzi i zaśmiał się cicho, po czym lekko pchnął mnie na plecy. Oparł się na rękach i przez chwilę po prostu patrzał mi w oczy. Był piękny i – choć to wiadome – podziwiałam go i kochałam. Zawsze chciał dla mnie jak najlepiej.

Nie znosiłam, gdy przedłużał wszystko, tak jak teraz. Posłał mi pełen satysfakcji uśmiech i - ku memu rozczarowaniu - wstał. Powoli przechadzał się po pokoju, nie zrywając kontaktu wzrokowego między nami. Podszedł do malutkiej, pokojowej biblioteczki i lekko szarpnął jedną z książek. Moim oczom ukazał się mały, ale dobrze zaopatrzony barek. Złapał za pierwszą z brzegu lampkę i napełnił ją dobrej klasy białym winem. Pierwszy raz widziałam, żeby pił coś innego niż whisky. Postawił ją na nocnej szafce. Był tak blisko... i nadal nic nie robił. Miałam ochotę warknąć na niego z frustracji. Dobrze, że tego nie zrobiłam. Pochylił się nade mną i po mału zaczął zsuwać ze mnie koszulkę. A niech go diabli! Był wampirem czy nie? Robił wolniej to, co powinien robić szybciej... Ale najwyraźniej to było jego celem. Pozbywając się jedynej części mojej garderoby, zaledwie mnie dotykając. Leżałam na łóżku, a on delikatnie przesuwał dłonią nad moim ciałem. Nie dotykał mnie, ale i tak czułam jego ciepło. Jęczałam cicho z frustracji i emocji, które były ukryte wewnątrz mnie. Prosiłam, by się nade mną zlitował. Miał gdzieś moje prośby. Po chwili przerwał pieszczotę. Wyprostował się i sięgnął po trunek stojący na szafce. Upił niewielki łyk i nachylił się nade mną. Nareszcie... - pomyślałam przedwcześnie. Znowu mnie zaskoczył. Całując mnie, napełnił moje usta alkoholem. Zaśmiałam się. Stefan był z siebie dumny.
- Skutecznie zajęta? - zapytał.
- Tak jest, sir - odpowiedziałam ze śmiechem.

Pokiwał głową z uznaniem. Rozległo się pukanie do drzwi. Po chwili w drzwiach stał Damon w czarnej koszuli i dżinsach. Pisnęłam i zasłoniłam się szybko prześcieradłem.

- Damon! Masz trzy sekundy, żeby wyjść z pokoju, w przeciwnym razie... - zagroził Stefan.
 - Zrozumiałem, szeryfie! - odparł i podniósł ręce w geście poddania się. - Jeżeli wreszcie skończyliście, świntuchy, to pragnę oznajmić wam, że mamy gości, którym wcale nie podobają się dźwięki, jakie wydajecie – i wyszedł tak po prostu.

Cholera! Myślałam, że spalę się ze wstydu. Szybko się ubrałam, a Stefan klął cicho pod nosem na siebie, że nie słyszał przybycia gości, choć nie obwiniałam go za to. Zeszliśmy na dół. Po kolei mierzyłam wzrokiem każdego z naszych gości. Bonnie. Klaus. Caroline. Tyler. Kol... i Katherine. Syknęłam wskazując na tą ostatnią.

- A ta co tutaj robi?

Pierce spojrzała na mnie z wyższością.

- A jak myślisz? Na pewno nie przyszłam tu po to, żeby słuchać jęczącego koncertu w twoim wykonaniu. - Zarumieniłam się. Rozbawiło ją to. - W każdym razie dziękuję, dawno się tak nie ubawiłam.
- Do rzeczy, Katherine - warknął Stefan. Ukłoniła się.
- Wiedźma wam powie.

Wszystkie pary oczu zwróciły się ku Bonnie, a ta podeszła i mnie objęła, mówiąc mi, jak bardzo za mną tęskniła i jak się o mnie martwiła. Następna przywitała się ze mną Caroline. Dopiero potem Bonnie zaczęła mówić. Nie zwracałyśmy uwagi na wampirzycę, która z przejęciem opowiadała Kolowi, jak bardzo chce się jej rzygać jak na mnie patrzy.
- Sprawa jest nieciekawa. Stefan i Damon nie chcieli cię w to mieszać, ale Lena najwyraźniej nie jest tak dobroduszna jak oni - stwierdziła czarownica i spojrzała na Klausa z nadzieją na to, że to on przejmie tą opowieść. Złapał ją za rękę i zaczął mówić.
- Bonnie wyczuła, że coś jest nie tak, kiedy wieczorem wszyscy graliśmy w scrabble...
- Wygrałabym, gdyby mi nie przerwano - wtrąciła Kath, patrząc na nich z wyrzutem niczym dziecko, któremu odebrano zabawkę.
- Zamknij się i pozwól mu skończyć - warknął na nią Damon. Uśmiechnęła się tylko i pokazała mu środkowy palec. Odpowiedział jej prychnięciem.
- No więc, jak juz mówiłem, nim mi przerwano - podjął ponownie Klaus - ta oto mała osóbka o wielkiej mocy coś wyczuła. I zrozumiała, że to ty jesteś tego celem, Elena. Zrozumieliśmy, że to kolejny sen - kiwnęłam głową. - Dlatego tu jesteśmy.
- Opowiedz, co się stało - podpowiedział mi Kol. Zaczęłam więc opowieść, kończąc ją stwierdzeniem, na które wszyscy czekali. - Kazała mi przyprowadzić was do starego obserwatorium. To tam ma się odbyć ostateczne starcie. Jutro w nocy.
         Ten dzień wszyscy spędziliśmy w posiadłości braci Salvatore, omawiając strategię, na noc. Jednak nie przeszkodziło mi w wspólnej rozmowie z Caroline i Bonnie, które poprosiłam – jak nauczycielka – do innego pokoju.
- Po pierwsze do cholery, czemu nie powiedziałaś, że niemal zginęłaś!? – nie owijałam w bawełnę.
         Caroline przygryzła wargę i spojrzała na czarownicę współczująco.
- Nie chciałam cię martwić. A w ogóle nic mi już nie jest. Klaus mnie uratował – wyjaśniła.
         Zatkało mnie. Czyżby teraz dla niej był ważniejszy Klaus?
- Klaus? – wyszeptałam. Gdy skinęła głową, kontynuowałam. – Dobrze, ale następnym razem nie martw się o mnie i informuj o wszystkim na bieżąco. Boję się o was. Nie wiedziałam, że to aż tak niebezpieczne! – spojrzałam na Caroline. – To się dotyczy was obu. Macie wszystko mi mówić. Nieważne, czy to dobre wieści, czy nie, ale jestem waszą przyjaciółką.
- Wiem, Eleno. Chciałyśmy cię chronić i nie wciągać w to – odparła szczerze Caroline.
         Uśmiechnęłam się słabo.

- Cieszę się, że nic wam nie jest. Co ja bym zrobiła, gdyby was zabrakło? 


__________________

Ta dam! Wróciłam do was z rozdziałem :) Mam nadzieję, że czekaliście na mnie ;)
Rozdział podoba mi się bardzo, dzięki mojej przyjaciółce - Natalii, która pisała go ze mną i wpadała na pomysły o wiele lepsze niż moje <3 To ona pomogła mi i domagała się więcej. Była dla mnie motywacją :3
Jestem ciekawa, czy zauważycie jej ogromny talent, który - według mnie - powinna wykorzystywać :) Możecie jej podziękować za ten rozdział, bo ja dodałam do niego tylko trochę.
Niestety mam też dla was wiadomość (nie wiem czy dobrą, czy złą) - niedługo zakończę pisanie tego bloga. Zostało mi do napisania 1-2 rozdziały oraz Epilog, który chciałabym, żeby wyszedł jak najlepiej!
Nie wiem, czy wrócę do bloga o Klausie i Katherine... Jednak chciałabym nadal pisać i chyba dzielić się z wami moimi niewypałami :P
To chyba będzie na tyle. Jeśli macie jakieś pytania - pytajcie, a odpowiem. Jak zawsze czekam na wasze opinie, które wyrażacie w komentarzach <3
Pozdrawiam i dziękuję ^^

Liebster Blog Award

"Nominacja do Liebster Blog Award jest otrzymywana od innego bloggera w ramach uznania za 'dobrze wykonaną robotę'. Jest przyznawana też blogom o mniejszej liczbie obserwatorów, więc daje możliwości do ich rozpowszechnienia. Po odebraniu nagrody należy odpowiedzieć na 11 pytań otrzymanych od osoby, która Cię nominowała. Następnie Ty nominujesz 11 osób (informujesz je o tym) oraz zadajesz im 11 pytań. Nie wolno nominować bloga, który Cię nominował."

 Dziękuję za nominację Alicja Czerniawska

Pytania:

Ile masz lat?

We wrześniu 15 J

Co sądzisz o swoim blogu?

Hm… Mam niską samoocenę, dlatego uważam, że mógłby być lepszy. Sądzę, że zbyt szybko zdecydowałam się na prowadzenie go. ;)

Masz jakieś hobby?

Jasne, chyba jak każdy. Kocham czytać książki, bo mogę oderwać się od rzeczywistości. To dzięki nim zaczęłam pisać. Lubię również grać w siatkówkę (gram jako rozgrywająca) oraz rysować ;)

Jaką postać z „The Vampire Diares” najbardziej przypomina ciebie?

Trudne pytanie. Niezbyt wiem, kogo przypominam. To powinnam zostawić wam do oceny ;)

Jakiego gatunku muzyki słuchasz?

Kiedyś słuchałam rapu, jednak to już przeszłość. Słucham naprawdę różnej muzyki… Moi ulubieni wykonawcy: Hurts, Kim Cesarion oraz Simon Curtis <3

Jaki gatunek filmowy jest Twoim ulubionym?

Uwielbiam oczywiście fantastykę :3 ale oprócz tego często oglądam filmy taneczne typu Step up i Honey2

Co sądzisz o moim blogu?

Według mnie sam wygląd twojego bloga zachęca do przeczytania. Podoba mi się, jak piszesz i prowadzisz dialogi ;3 Wszystko można z łatwością zrozumieć J

Masz jakieś uzależnienia?

Przyznam się. Jest ich kilka:

* czytanie książek (we wakacje tygodniowo 3-5)

* oglądanie seriali (TVD, TO, zaczęłam OUAT)

* piszę nałogowo sms-y xD

pewnie o czymś zapomniałam :P

Co lubisz najbardziej czytać?

Książki fantastyczne. To one pomagają mi wyobrazić sobie niemożliwe i przenieść się do świata, który pod wieloma względami różni się od szarej rzeczywistości.

Podaj linki do 3 ulubionych blogów

- twój ;) http://mysticfallskrainamarzen.blogspot.com/

- http://jedna-twarz-dwa-zycia.blogspot.com/

- http://always-and-forever-my-own-story.blogspot.com/

Z jakiego miasta jesteś?

Jarocin :D Według mnie niezbyt ciekawe ;] Znane z corocznego Festiwalu, który w tym roku dzisiaj się kończy.

Blogi, które nominuję ;)

1 Nie jestem nią

2 Jedna twarz dwa życia

3 klaroline-love

4 always and forever my own story

5 Sistersofwolfs

Niestety nie nominuję więcej blogów, gdyż niektóre zostały usunięte, a z innymi zalegam... :c

Moje pytania:

1 Ile masz lat?

2 Czytasz książki? Jeśli tak, jakie są twoimi ulubionymi?

3 Jakie stworzenia fikcyjne podobają Ci się najbardziej i dlaczego? Np. wampiry.  

4 Czego się boisz?

5 Twoje marzenie?

6 Co lubisz robić poza pisaniem?

7 Ulubiony piosenkarz/piosenkarka/zespół?

8 Jeśli mogłabyś, co zmieniłabyś w swoim życiu?

9 Kim chciałabyś zostać w przyszłości?

10 Ulubione filmy i seriale?

11 Jeśli czytasz mojego bloga, co o nim sądzisz? 

Pozdrawiam wszystkich!

ROZDZIAŁ XXIX

Z perspektywy Klausa

         Nie zwracałem już uwagi na nic… tylko na Bonnie. Widziałem jak odskakuje na bok i słyszałem ostatnie wystrzały. W głowie miałem jedynie najgorsze scenariusze. Czy dostała? Czy żyje?

         Zobaczyłem, że jej ciało leży na podłodze nieruchomo. Jakby nieżywe… Ale musiałem wierzyć, że żyje. Kiedy podbiegłem razem z Kolem, błyskawicznie wziąłem brunetkę w ramiona. Spojrzałem na jej nogę. W spodniach na udzie widniała niezbyt duża dziura. Dostała… Kula utknęła w jej ciele, a z rany ciekła krew. Nie czekałem chwili dłużej. Najdelikatniej jak potrafiłem, wyciągnąłem nabój z jej nogi. Wcześniej jednak musiałem rozedrzeć nieco spodnie. Kol tymczasem przyłożył palce do jej szyi, by wyczuć tętno. Pokiwał głową i oznajmił.

- Jeszcze żyje, ale ledwo oddycha…     

         Nie wiedziałem, co zrobić. Myślałem tylko. Czy to możliwe, że pokochałem ją tak szybko? Bonnie, czarownica, na którą uwagi wcześniej nie zwracałem… Czy stała się nagle dla mnie taka ważna? Jedna wspólna noc, ostatnie kilka dni, które spędzaliśmy razem… Czy to możliwe?

- Dam jej swoją krew… - szepnąłem.

- Jeśli umrze zmieni się w wampira. Nie chciałaby tego – odparł mój brat.

- Jest szansa, że przeżyje –głos zabrzmiał ostrzej, niżbym chciał.

         Nie słuchając, co ma więcej do powiedzenia przegryzłem swój nadgarstek. Niemal natychmiast wypłynęła z niego krew. Przyłożyłem go szybko do ust Bonnie, by rana się nie zagoiła. Płyn wpływał do jej ust, ale niektóre krople spływały po jej podbródku. Gdy uznałem, że tyle krwi jej wystarczy, oderwałem rękę. Moja jak i jej rana zasklepiły się w kilka sekund.

         Po paru minutach usłyszałem, że jej serce bije głośniej i wyraźniej. Jej klatka piersiowa unosiła się wyżej niż wcześniej. Poczułem ulgę, więc odetchnąłem. Przeżyła. Oddychała. Nie zmieniała się w wampira. Spojrzałem na Kola.

- Musimy ją zabrać.                              

- A co z Nathalie i tym chłopakiem? – zapytał.

         Zupełnie o nich zapomniałem. Spojrzałem pod ścianę, tam gdzie teraz siedzieli. Blondynka uśmiechała się krzywo i opierała się o zdrowe ramię swojego chłopaka. On natomiast głaskał ją po włosach.

- Niech idą z nami. Wątpię, żeby Lena ustąpiła. To nie jest koniec.– stwierdziłem, a po chwili dodałem. – Pomóż wziąć jej Petera. Ja zajmę się Bonnie.

         Kol skinął tylko głową. Podszedł spokojnie do pary i zamienił z nimi kilka słów. Gdy widziałem, że brat pomaga wstać chłopakowi, podniosłem się i trzymając Bonnie w ramionach, wyniosłem ją, tak jak wcześniej z hotelu.

         Przed budynkiem zastałem Katherine i Caroline. Kiedy blondynka zobaczyła, że niosę Bonnie od razu do mnie podbiegła.

- Co się stało? – jęknęła.

- Wiedźma ją postrzeliła… - odparłem zmęczony.

- A co z Kolem? – zapytała Kath.

         Nie musiałem jej odpowiadać, gdyż właśnie z rudery wychodziła reszta ekipy. Peter między Nathalie a Kolem uwiesił się na ich ramionach. Mimo to wampirzyca podbiegła do mojego brata i pocałowała go z uczuciem w usta.

- Dobrze, że nic ci nie jest.

         Dopiero po chwili zorientowałem się, że Caroline coś do mnie mówi.

- Możesz powtórzyć?        

- Pytałam się, co dokładnie się stało! – zmarszczyła brwi. Jej oczy były szklane, co mówiło mi, że za nimi chowają się łzy.

         Było ciemno… Niedługo słońce miało wzejść, dlatego musieliśmy się pośpieszyć. Chciałem usiąść na tylnym siedzeniu samochodu, by być przy Bonnie, jednak Caroline uznała, że sobie poradzi. Więc prowadziłem pierwszym autem. Drugim tak jak wcześniej prowadził Kol, siedzący obok Katherine. Tylne siedzenia zajęli Peter i Nathalie.

         Nie wiedziałem, gdzie jechać. Do domu Kola i Katherine, czy do posiadłości Mikaelsonów? Powiedziałem Caroline, żeby zadzwoniła do Matta, by dowiedziała się, czy impreza jeszcze trwa. Po minucie znałem już odpowiedź.

         Miałem nadzieję, że nie ma wielkiego bałaganu po imprezie. Nie chciałem także, by w środku byli jeszcze Elena i Stefan, a co gorsze Damon. Nathalie musiałaby mu wszystko wyjaśnić, bo ja nie zamierzałem tego robić. Już i tak miałem dużo kłopotów. Nie pokonaliśmy Leny. Pozwoliliśmy jej uciec… Miałem ogromne wyrzuty sumienia… Dlaczego? Bo pozwoliłem Lenie postrzelić Bonnie.

         Postanowiłem, że kiedy to wszystko się skończy, zabiorę Bonnie do Nowego Orleanu. Chciałbym tam zamieszkać ponownie. Tylko, czy ona też będzie chciała tam być? Nie miałem zamiaru zostawić jej w Mystic Falls, nie potrafiłbym o niej zapomnieć. Chciałbym mieć ją przy sobie. Po tej akcji zrozumiałem, że jest dla mnie bardzo ważna.

         Dojechaliśmy na miejsce przed ukazaniem się słońca. Gdyby tak nie było, Nathalie i Peter nie zaczerpnęliby już nigdy ani odrobiny powietrza. Wszedłem pierwszy do środka i przywołałem Matta. Nakazałem mu zaprosić Nathalie i Petera. Trochę się zdziwił i chciał stawić opór, jednak kiedy posłałem mu surowe spojrzenie, które zapewne miało w sobie wściekłość i smutek, zrobił to co mu kazałem.

         Gdy znalazłem się w salonie, zastałem mały nieporządek. Na fotelu siedział Tyler, ale jak mnie zobaczył wstał trochę podenerwowany i czekał na Caro. Na szczęście kanapa była wolna, dlatego położyłem na niej czarownicę. Usiadłem na brzegu, bym mógł patrzeć na jej piękną twarz. Nie zorientowałem się, że do pomieszczenia wchodziła reszta. Nie miałem zamiaru opowiedzieć, co się stało. Pozwoliłem, żeby zrobił to Kol. Nie omijał szczegółów. Słuchałem go przez jakiś czas, lecz później skupiłam się na biciu serca Bonnie. Czułem spojrzenie Caroline, kiedy kładłem swoją dłoń, na dłoń brunetki.

         Nie wiem, co bym zrobił, jeśli Bonnie by zginęła. Męczyłoby mnie poczucie winy. Byłbym zdenerwowany, wręcz wściekły, co mogłoby doprowadzić do wymordowania przeze mnie całej wioski ludzi. Wiem, że ona by tego nie chciała, ale nie wiem, czy udałoby mi się powstrzymać. Teraz nie potrafię wyobrazić sobie życia bez niej.

         Kazałem Kolu przynieść wilgotną chusteczkę, którą mógłbym otrzeć swoją zaschniętą krew z podbródka nieprzytomnej. Kiedy ją dostałem, wytarłem jej twarz.

         Rozmyślałem cały czas, aż do czasu, kiedy zauważyłem, że Bonnie otwiera oczy. Zmarszczyła przy tym brwi i rozglądnęła się. Zatrzymała swoje spojrzenie najpierw na Caroline, a potem na mnie. Pragnąłem ją przytulić i ucałować, ale wiedziałem, że musiała czuć się wyczerpana.

- Klaus – szepnęła zachrypłym głosem i uśmiechnęła się słabo.

- Odpocznij – odparłem spokojnie, odwzajemniając uśmiech.

         Skinęła zgodnie i wyszeptała:

- Dziękuję.

         Zasnęła. Ucieszyłem się, że w końcu odzyskała przytomność. Przyjemność patrzenia jak się uśmiecha, sprawiała, że zawsze czułem ciepło na sercu. Nie wiedziałem, co teraz ze sobą zrobić. Najchętniej siedziałbym cały dzień przy Bonnie i czekał aż się obudzi. Niestety Caroline wygoniła wszystkich z salonu, a w tym mnie. Nie miałem sił na kłótnie i dyskusje, a wtedy poczułem, że jestem naprawdę zmęczony.

Ruszyłem do pokoju, w którym spędziłem pierwszą noc z Bonnie. Zdjąłem z siebie wszystko prócz bokserek. Wszedłem pod kołdrę, która nadal pachniała perfumami czarownicy. Uśmiechnąłem się na samo wspomnienie o tamtej nocy. Po kilku minutach zasnąłem.

Śnił mi się piękny sen. Obudziłem się w nim, kiedy ktoś wszedł do mojego łóżka. Była to Bonnie. Cała promieniała i uśmiechała się.

- Wstawaj kochanie – wymamrotała tuż nad moim uchem. – Dzień już młody.

         Spojrzałem na jej twarz. Jej brązowe oczy błyszczały, a uśmiech rozjaśnił mi dzień, który dopiero się dla mnie zaczął. Przyciągnąłem ją do siebie, żeby ją pocałować. Odwzajemniła pocałunek z chęcią, jednak po chwili go przerwała.

- Co się stało? – zapytałem.

         Nagle cały ten wspaniały świat zniknął i pojawiła się przede mną ruina, w której toczyliśmy walkę. Rozejrzałem się wokół, jednak nikogo nie ujrzałem. Niebo było szare, wiatr był chłodny, a na ulicy szeleściły jedynie strony jakiś gazet. Nie wiedząc, co zrobić, wszedłem do środka. Na parterze nikogo nie było, dlatego wspiąłem się po schodach na górę. Tam też nikogo nie zauważyłem. Jednak, gdy zrobiłem kilka kroków do przodu, ujrzałem wielki napis na ścianie, napisany czymś czerwonym. Miałem jedynie nadzieję, że to nie jest krew.

Strzeżcie się mnie. Nie wiecie na ile mnie stać.

 To dopiero początek.

         Podszedłem jeszcze bliżej. Chciałem wiedzieć, czy napisane jest to krwią, czy może zwykłą farbą. Jednak nie dowiedziałem się tego, gdyż obudziłem się, słysząc na koniec jedynie złowieszczy śmiech kobiety.

         Usiadłem, jakbym został porażony prądem. Odkąd stałem się prawdziwą hybrydą rzadko, co mi się śniło. A jeśli coś, to musiało mieć to związek z moim ojcem, którego już nie ma na tym świecie. Sen musiała wywołać u mnie Lena.

         Spojrzałem na zegarek. Dopiero dziewiąta rano. Przespałem jedynie kilka godzin. Nie chciałem ryzykować, że znów mi się coś przyśni, dlatego leżałem tylko, patrząc w sufit. Po dziesięciu minutach wstałem z łóżka, sięgnąłem po spodnie, które wyciągnąłem z walizki i koszulkę. Założyłem buty i wyszedłem z sypialni.

Czułem się, jakbym był sam w wielkim domu, ale wiedziałem, że wszyscy teraz zamknęli się w pokojach. Wszedłem do salonu, w którym na kanapie nadal spała Bonnie. Caroline siedziała przy niej. Gdy stanąłem bliżej, zobaczyłem, że blondynka śpi. Musiała zasnąć, w końcu też była zmęczona. Dotknąłem jej ramienia, by się obudziła. Wzdrygnęła się i otworzyła oczy.

- Hm? – spytała półprzytomna i spojrzała na mnie. - Musiałam zasnąć… Przepraszam…

- Idź do pokoju. Popilnuję Bonnie, a ty się zdrzemnij.

- Dzięki.

         Wstała, spojrzała jeszcze na czarownicę i wyszła. Odprowadzałem ją wzrokiem, a kiedy znikła, usiadłem na brzegu kanapy. Lubiłem obserwować, jak śpi. Była taka niewinna. Jej delikatne rysy twarzy idealnie kontrastowały z falą brunatnych włosów.

         Bonnie po dwudziestu minutach otworzyła oczy i kilka razy mrugnęła. Kiedy mnie zobaczyła, uśmiechnęła się. Odwzajemniłem uśmiech i nachyliłem się, bym mógł ją pocałować. Brakowało mi jej przez te kilka godzin. Nasze usta zetknęły się. Przez jakiś czas tylko się całowaliśmy.

- Stęskniłem się. Wiesz jak się o ciebie bałem? – wyznałem, gdy oderwaliśmy się od siebie.

- Nawet nie wiem, co się dokładnie wydarzyło… Ostatnie, co pamiętam to jakieś odgłosy i ostry ból.

- Te odgłosy to strzelanina. A ty oberwałaś. Później musiałaś stracić przytomność.

- Przepraszam, że sprawiłam kłopot… A Lena…?

- Uciekła. Nie mogłem pozwolić, żebyś umarła.

- Mogłeś to zakończyć! – była trochę zdenerwowana. O mało się nie roześmiałem. Była piękna, kiedy się denerwowała.

- Nie warte byłoby zakończenie, jeślibyś zginęła.

         Zapadła cisza. Jednak nie trwała długo.

- Dziękuję, że mnie uratowałeś – wyszeptała.

- Nie mogłem stać i patrzeć, jak umierasz – dodałem. – Jak się czujesz?

- Lepiej. Przydałby mi się gorący prysznic i świeże ciuchy. Spodnie nadają się do wyrzucenia – wskazała dziurę na udzie.

- No tak… A boli cię?

- Noga? Troszkę, ale to nic takiego. Lepsze to niż dziura w nodze. Pomógłbyś mi wstać?

- Jasne – odparłem i wstałem.

         Podałem jej rękę, którą niemal od razu przyjęła. Pociągnąłem ją w swoją stronę i stanęła na nogi. Podałem jej ramię i poszliśmy do pokoju. Bonnie usadowiła się na łóżku, a ja położyłem koło niej jej walizkę.

- Dziękuję.

         Wyciągnęła z niej potrzebne rzeczy i pokuśtykała w stronę łazienki. Zerknęła na mnie.

- Pośpieszę się.

         Nie martwiłem się o to. Chwilę później wszedłem za nią do łazienki, gdyż chciałem obmyć twarz. Brunetka speszyła się trochę i schowała się w kabinie, przez którą i tak ją widziałem. Woda zadziała na mnie orzeźwiająco. Spojrzałem w lustro. Bonnie siłowała się z odpięciem stanika. Roześmiałem się.

- Pomóc ci? – zapytałem.

         Przestała się siłować. Wychyliła się zza kabiny i spojrzała na mnie ostro.

- Nie podglądaj mnie.

- Nie podglądałem – skłamałem.

         Spojrzała mi w oczy. Wiedziała, że kłamałem. Pokiwała tylko głową.

- Tak, przyda mi się pomoc… - szepnęła.

         Zdziwiłem się trochę. Myślałem, że nie brała tego na poważnie. Podszedłem do niej i zręcznie odpiąłem jej stanik. Przy okazji odsunąłem włosy i pocałowałem ją w kark. Zesztywniała, ale nic nie powiedziała. Złożyłem następny pocałunek na jej szyi.

- Klaus… Nie teraz. Naprawdę jestem wyczerpana.

- Wiem – wymamrotałem jej do ucha. – Ale tęsknię za tobą.

         Pocałowałem ją w głowę, jak małe dziecko i zostawiłem ją samą w łazience. Nie zamierzałem jej zmuszać do niczego. Poczekam tyle, ile będzie trzeba. Postanowiłem zrobić jej śniadanie, bo wiem, że nic nie jadła…

         Kiedy z talerzem wróciłem do sypialni, Bonnie siedziała ubrana w dżinsy i koszulkę na krótki rękaw. Włosy miała mokre, ale nie przeszkadzało to jej, jak i mi.

- Śniadanie – oznajmiłem.

         Ona spojrzała na mnie zaskoczona i uśmiechnęła się. Zrobiła mi miejsce, bym mógł usiąść. Podałem jej talerz, na którym mieściło się mnóstwo kanapek.

- Dziękuję. Jestem strasznie głodna, a poczułam to dopiero teraz.

- Nie ma sprawy. Musisz coś jeść.

- To wiem – odparła i wzięła kanapkę z sałatą i pomidorem.

         Kiedy przełknęła kęs, powiedziała:

- Dawno nie jadłam tak dobrej kanapki.

         Zachichotałem.

- Uznam to za komplement.

         Gdy zjadła kanapki, odłożyłem talerz na stolik, a ją objąłem ramieniem. Oparła swoją głowę na moim ramieniu. Czułem przez bluzkę wilgoć, która pochodziła od jej włosów.

- Tak z ciekawości zapytam – zaczęła nagle. – Dlaczego zmieniliście Carmen w wampira? Wiem, że chciała, ale z jakiego powodu? Chciała być szybsza, silniejsza?

- Pragnęła tego. Zakochała się w jednym człowieku. Chciała z nim być, jednak on ją odrzucił. Chciała dokonać zemsty. Zabiła go… Jakby była człowiekiem trafiłaby do więzienia, a tak wyszło na to, że zaatakowało go zwierzę.

- Zawsze tak mówią…

         Skinąłem głową.

- Ona nie opróżniła z niego całej krwi. Najpierw się napiła, a gdy przerwała skręciła mu kark. Żałuję, że ją zmieniliśmy. Była typowym młodym wampirem, który potrzebuje rozrywki.

- Co się z nią stało?

         Wzruszyłem ramionami.

- Słuch po niej zaginął. Może opuściła miasto? Nie wiem tego.

         Nastąpiła cisza. Nie była to cisza krępująca. Przy tej czuliśmy się normalnie i swobodnie. Nie potrzebowaliśmy używać słów, bo i bez nich się rozumieliśmy. Minęło zaledwie parę dni, a ja czułem, jakby trwało to z przynajmniej rok. Chciałem, żeby to wszystko się skończyło.

- Chciałabym, żeby było już po wszystkim – wyznała Bonnie, jakby czytała mi w myślach. – Chcę żyć normalnie…

- Trudno nazwać życie normalnym skoro jesteś czarownicą i masz hybrydę, jako chłopaka.

- Nazwałeś się moim chłopakiem – zdziwiła się.

- A nim nie jestem? – zapytałem urażony. – Wspólna noc i rozmowy ci nie wystarczają?

- Oczywiście, że wystarczają! – odparła i pocałowała mnie, kończąc temat.

- Powinnaś iść do Caroline. Martwiła się o ciebie – dodałem.

- Masz rację. Widziałam to w jej oczach, kiedy się przebudziłam – Jak wrócę, to pogadamy – cmoknęła mnie w policzek i wyszła.

         Zostałem sam. Jednak nie na długo, bo po kilku minutach usłyszałem pukanie do drzwi.

- Proszę.

         Do środka weszli Nathalie i Peter.

- Nie chcemy przeszkadzać…

- Nie przeszkadzacie. Wejdźcie.

         Wkroczyli spokojnie do pokoju, zamykając za sobą drzwi.

- Coś się stało?

- Nie… Chcieliśmy tobie podziękować. Wam wszystkim – przemówiła Nathalie. – Wzięliście mnie ze sobą. Gdyby nie wy, nie zobaczyłabym więcej Petera.

- A ja jej – dodał brunet.

- Dużo nie zrobiliśmy… Lena uciekła.

- Odnajdzie nas sama.

- Nas?

- Zamierzamy pomóc. Chcemy się jakoś odwdzięczyć.

- Peter jest w największym zagrożeniu. Jeśli on zginie, przybędzie jakiś zmarły, który jest dla nas niebezpieczny. A ty – zwróciłem się do Nathalie. – Będziesz zrozpaczona po stracie Petera. Jeśli zginie jakiś pierwotny, zginą ci, którzy są z jego linii.

- Wszystkich, których przemienił?

- Nie tylko. Dajmy przykład. Jeśli ja zginę, zginą ci, których przemieniłem i ci, którzy oni przemienili i tak dalej – wyjaśniłem.

- O Boże… - wyrwało się Nathalie. – Masz rację. Musimy uważać. W takim razie, zajmiemy się chwilowo szukaniem informacji o wiedźmach i innych rzeczach związanymi z tą sprawą.

- Dobrze – odparłem.

- Jeszcze raz dziękujemy za pomoc.

- Nie ma sprawy. Kol poczęstował was krwią?

- Tak – powiedzieli i wyszli.

         Brałem ich pomoc za dobry znak. Miałem nadzieję, że Peter nie narazi się na niepotrzebne niebezpieczeństwo. Jeśli zginie, niebezpieczeństwo będzie dotyczyło mnie i moje rodzeństwo, a także resztę wampirów, która stąpa po ziemi.

________________

Skończyłam wcześniej niż się spodziewałam ;) Mam nadzieję, że rozdział się podoba. Nie wiedziałam, czy wyszedł mi, bo w końcu napisałam go z perspektywy Klausa, dlatego czekam na waszą opinię :) 

Chciałam was poprosić o to, byście skomentowali tego posta, wyraźcie swoje zdanie :3

---> Pomysły, co będzie dalej?

Czekam na wasze komentarze z niecierpliwością! 

ROZDZIAŁ XXVIII

To była Jessica. Przynajmniej wyglądała jak ona. Wszyscy stali jak wmurowani. Co mieli powiedzieć lub zrobić?

         Pierwszą osobą, która zareagowała był Kol. Puścił rękę ukochanej i w błyskawicznym tempie znalazł się na zewnątrz. Pchnął Damona jedną ręką, aż upadł na ziemię. Widać było, że Salvatore nie wiedział, co się stało. Musiał być niedoinformowany.

Pierwotny chwycił blondynkę za szyję i przycisnął do ściany. Jej głowa uderzyła o ścianę. Każdy człowiek straciłby przytomność. Jednak ona tylko pisnęła. Już wiedział, że to wampirzyca.

- Kim jesteś do cholery!? – krzyknął przez zaciśnięte zęby.      

         Ona jednak nie odpowiedziała. Spojrzała za plecy Kola. Damon przybywał już z odsieczą. Kiedy on ją poznał?! Nie udało mu się jednak dostać do pierwotnego, gdyż do akcji wkroczył Klaus, który pojawił się znikąd. Złapał czarnowłosego za rękę i wykrzywił ją. Można było usłyszeć pękającą kość i wrzask Damona. Pierwotny nie chciał, by sprawiał im więcej kłopotu, dlatego skręcił mu kark. Salvatore upadł na ziemię. Na zewnątrz wyszła Caroline, gdy usłyszała, że coś się dzieje.

- Zamknijcie drzwi i zasłońcie okna! – poleciła Bonnie, przypominając sobie, że właśnie wyszła z imprezy.

         Przecież w środku było mnóstwo ludzi. Nie mogliby zobaczyć, co tu się dzieje. Matt zrobił to, co kazała czarownica. Ona nie miała zamiaru się przyglądać. Wyszła przed posiadłość Mikaelsonów i skierowała się w stronę blondynki.

- Kim jesteś? – zapytała.

- Pieprz się! – odparła zadowolona z siebie.

- To była misja samobójcza, wiesz? – warknął Kol.

- Nie… Jeśli mnie zabijecie, pożałujecie tego! – krzyknęła. – Nie jestem Jessicą!

         Wszyscy spojrzeli na siebie zdziwieni.

- Nie wiecie o mnie nic! – krzyknęła. 

- Kim jesteś do cholery?! – powtórzył Kol, ściskając jej gardło jeszcze mocniej.  

- Powiem wam wszystko, jeśli pójdziemy gdzieś, gdzie jest przytulniej. Długo by wyjaśniać, a nogi mnie już zaczynają boleć.  

- Chodźmy do naszego domu – powiedziała Katherine, która stała obok Bonnie.

         Przybrała groźny wyraz twarzy, choć tak naprawdę nie wiedziała, co czuje.

         Nikt się nie sprzeciwiał. Jedynie Matt, który musiał zostać, chciał im towarzyszyć. Nie miał innego wyboru. W końcu to był jego dom… Tymczasowo. Nie zamierzał nikomu opowiadać o zajściu. Nawet Elenie.

         Gdy doszli do domu Kola i Kath, przywiązali mocno blondynkę do jednego z krzeseł.    Nie mieli zamiaru ryzykować jej ucieczką. Kol na przypadek uszykował jeszcze werbenę.

- Możesz opowiadać. Zacznij od tego, kim jesteś – zaczął Klaus.

         Dziewczyna przewróciła oczami.

- Jestem siostrą bliźniaczką Jessici. Mam na imię Nathalie. O świecie wampirów, czarownic, wilkołaków i innych dowiedzieliśmy się od rodziców. Zmienili się w wampiry po naszym urodzeniu. Mogli to ukrywać, ale do czasu. Mieli jeden pierścień. Tylko.

- Mówisz o nich w czasie przeszłym… - Bonnie nie zdążyła dokończyć.

- Wyrwano im serca. Na moich oczach – westchnęła. – Jessica nie chciała być taka jak oni. Brzydziła się krwi i wyrzekła się ich, kiedy wyjawili nam, że są wampirami. Ale kochałam Jessicę… W końcu była moją siostrą – przerwała.

- Mówiłaś, że nie chciała być tacy jak oni… Co to znaczy?

- Rodzice uznali, że powinniśmy wybrać: życie wampira albo śmierć. Ja wybrałam życie wampira. Nie tylko dlatego, że mi kazali. Chciałam dowiedzieć się, jak to nim być. Jessica oznajmiła im, że potrzebuje więcej czasu… Wiedziałam, że i tak się nie zgodzi… Niedługo potem do naszego mieszkania wtargnęli jacyś mężczyźni. Ja szybko się schowałam… Chwilę później widziałam jak rodzicie się bronią. Następnie ich serca lądują na podłodze – po jej policzku spłynęła łza. Nie przejęła się tym. – Nie zdążyli mnie zmienić w wampira, więc sama to zrobiłam. Poznałam jednego w klubie. Zakochałam się w nim – uśmiechnęła się na samą myśl o nim. – Przystojny brunet. Czarujący. Uprzejmy. Co najważniejsze, nie uważał się za lepszego od ludzi. Wyznałam mu, że chcę się zmienić. Zgodził się. Pierwszą noc spędziliśmy po dwóch miesiącach znajomości. Wtedy wymieniliśmy się krwią. Nie zostawił mnie wtedy…

- Historia dość smutna, ale powiedz mi, co on ma z tym wspólnego? – zapytał Kol.

         Blondynka spojrzała na niego ostro.

- Gdyby był bezpieczny, mnie tu by nie było. Jessica mnie w to wciągnęła. Jej nie ma i muszę wykonywać polecenia innej wiedźmy – twarz Raven wyrażała złość.

- Dobra. To co ma wspólnego ten brunet? – zapytał Klaus.

- Jessica wraz z inną wiedźmą go porwała – łzy spływały po jej policzkach strumieniami. – Nie wiem, dlaczego mi to zrobiła. Kazała mi wykonywać polecenia… Groziła mi śmiercią moją i mojego chłopaka – Petera. Własna siostra! Ta druga wiedźma…

- Czego ona od nas chce?

- Waszej śmierci – odparła. – Wie, że nie uda jej się samej. Dlatego połączyła Petera z jakimś duchem. Może go przywrócić do życia jeżeli wykona zaklęcie i go zabije.

- Kim jest ten duch? – zapytała Katherine.

- Nie wiem… Nie mówiła mi nic o nim.

- Wie, że tu jesteś?

         Nathalie pokiwała przecząco głową.

- Ale dowie się. Pewnie pomyśli, że będziecie próbować ją znaleźć. Mówiła coś o zemście. Jessica za życia też o niej wspominała. Musieliście naprawdę coś im zrobić. Nie mściłaby się bez powodu.

- Dlaczego mnie porwała? – odezwała się Kath.

- Chciały was zwabić, ale przyszliście za wcześnie. Zdążyliście ją zabić. Na początku byłam zła, że to zrobiliście, ale rozumiem dlaczego. Pewnie podobnie bym zrobiła na waszym miejscu. I pewnie potrzebna jest jakaś osoba do zaklęcia…

- Czyli po to byłaby potrzebna jej czarownica lub wampirzyca – powiedziała Caroline.

- Kazała ci nas zastraszyć listem? Postrzeliłaś moją przyjaciółkę! – powiedziała Bonnie.

- Jaki list? Nic o tym nie wiem… - jej twarz wyrażała zdziwienie. - Musiała sama to zrobić albo posłać kogoś innego.

- To była chyba kobieta… Powiedziała: Przekaż im wiadomość. To dopiero początek. Możecie to zakończyć, oddając nam czarownicę lub wampirzycę. To powiedziała osoba, która nas zaatakowała – powiedziała Caroline.

- Czyli prawdopodobnie potrzebuje kogoś do zaklęcia. Możliwe, że chce kogoś poświęcić…

         Wszystko układało się w całość. Wiedzieli niemal wszystko. Powód, do którego Nathalie tutaj przyszła. Ale jaki jest powód zemsty? I kogo chcą przywrócić z drugiej strony?

- Możesz nam powiedzieć, gdzie obecnie się znajduje tamta wiedźma?

- Nie mogę powiedzieć… Rzuciła na mnie zaklęcie…

         Bonnie dała znak, żeby Klaus spróbował ją do tego zmusić.

- Gdzie znajduje się druga wiedźma?

         Blondynka podała adres.

- Najwyraźniej to zaklęcie nie było takie silne. Ruszajmy – powiedziała Bonnie.

- Co robimy z Nathalie? – zapytała Caroline

- Jadę z wami! – odparła. – Tam jest Peter. Ona nie może go zabić! – Była zdeterminowana, co można było zobaczyć gołym okiem.

- Dobra… Zwiążemy Ci ręce mocno. Nie możesz nam uciec – stwierdziła twardo Caroline. – Może rozwiążemy ci je na miejscu.

         Dziewczyna potwierdziła, że rozumie, skinieniem głowy.

         Klaus wiedział, gdzie była podana ulica. Była oddalona kilkanaście kilometrów od posiadłości Mikaelsonów. Musieli wziąć dwa samochody. W pierwszym jechała Bonnie z Klausem i Caroline, która pilnowała Nathalie. W drugim Kol i Katherine. Jechali od razu za nimi.

- Wiesz o jakiego ducha chodzi? Jakiego chcą przywołać? – zapytała nagle Katherine.

- Chciałbym to wiedzieć. Jest dużo osób, które pragną śmierci pierwotnych. Głównie to łowcy wampirów – wyjaśnił patrząc na drogę.

- Moim zdaniem to nie oni. Znałam takich kilku… Nie mieli takiego toku myślenia. Nie umieli planować – pokręciła głową. Przygryzła dolną wargę i zmarszczyła brwi. – A w ogóle wszystkim kieruje jakaś wiedźma. Łowcy ich nie cierpią.

- Racja – skinął głową.

         Skręcił w prawo, tak jak Klaus.

- Ale nie mówi nam to, o kogo chodzi.

- Nie muszę tego wiedzieć, ale chcę, żebyśmy byli bezpieczni. Chciałabym się w końcu zabawić.

- Wczoraj na imprezie się nie bawiłaś? – Kol uniósł wyniośle brew i ukradkiem spojrzał na ukochaną.

- Nie chodzi mi o taką zabawę – spojrzała na niego, po czym uśmiechnęła się szeroko. – Wolałabym mieć ciebie tylko dla siebie.

         Pierwotny roześmiał się.

- Też o tym marzę, Katherine. Nie było jednak okazji… Twoje porwanie, obecna sytuacja…

- Rozumiem to – odparła.

- Wiem.

         Resztę drogi siedzieli w milczeniu. Nie przeszkadzało im to. Na miejsce dotarli po niespełna godzinie jazdy. Budynek, przed którym się zatrzymali był ruiną. Jedynie ściany zbudowane z cegieł się jeszcze trzymały. Miejsca, gdzie powinny znajdować się okna, były zabite deskami. A dach? Wcale go nie było. Drzwi wejściowe trzymały się dzięki jednemu zawiasowi.

- Co za rudera… - stwierdziła Caroline, kiedy stanęli przed nią.

- Przynajmniej dwie osoby muszą tutaj zostać. I muszą umieć się bronić… Może Katherine i Caroline? – zaproponowała Bonnie.

- Z blondi? – Kath uniosła brwi.

- Z suką? – odegrała się Caro.

         Po wymianie zdań niechętnie zgodziły się zostać. Pozostali weszli do środka, o ile można to tak nazwać. Hol wyglądał niemal tak samo jak od zewnątrz. Nie czekając, skierowali się na schody, które jakimś cudem jeszcze istniały. Szybko je pokonali i znaleźli się na piętrze. Wyglądał jeszcze gorzej niż parter, a na dodatek miał ogromną dziurę w suficie. Nie musieli jednak wchodzić na drugie piętro…

         Na końcu korytarza zauważyli nieznaną im kobietę. Brązowe, krótkie włosy okalały jej twarz, a cera podkreślała jej zielone oczy. Ubrana była w shorty i zwiewną białą bluzkę.

         Koło niej na krześle siedział związany młody chłopak. Z opisu wszyscy domyślili się, że jest to Peter. Był nieprzytomny. Jego policzki były pokryte krwią, a po ranach już nie było śladu. Nathalie już miała zamiar biegnąć w stronę bruneta, ale zatrzymał ją Klaus. Rozwiązał jej ręce, ale nadal trzymał.

- Wiedziałam, że prędzej czy później ich tu przyprowadzisz –odezwała się kobieta.

- Kim jesteś? – zapytał Kol.

- Pytania… Po co wam na nie odpowiedzi? I tak zginiecie. A zaczniemy od tego chłopaka – wskazała na Petera, który właśnie odzyskiwał przytomność. Otworzył oczy i rozejrzał się. Jego wzrok spoczął na Nathalie.

- Zostaw go!  - krzyknęła zdesperowana. W jej oczach pojawiły się łzy.

- Nathalie… Wiesz, że musi umrzeć – odparła kobieta.

- Nie, jeśli ty zginiesz pierwsza! – krzyknęła i usiłowała się wyrwać. Nie miała jednak tyle siły, by wyrwać się hybrydzie.

         Kobieta roześmiała się. W jej ręce pojawił się nagle kołek, który musiała wyciągnąć zza paska. Nathalie krzyczała i szarpała się. W końcu udało jej się wyrwać. Biegła już w stronę brunetki, która stanęła przed Peter’em z zamiarem wbicia w niego kołka. Nie pozwoliła też na to Bonnie, która wyszeptała jakieś zaklęcie. Sprawiło to, że kołek trzymany przez kobietę, wyleciał jej z rąk w stronę ściany.       

         Wiedźma odwróciła się w stronę przybyłych i posłała im jadowite spojrzenie.

- Co ci zrobiliśmy, że chcesz nas wykończyć? – zapytał Kol.

- Nie pamiętacie mnie? Lena, a Carmen Pellow była moją córką z 1920 roku?

         Klaus stał teraz jak wmurowany. Spojrzał na Kola, który zareagował identycznie.

- O co chodzi Klaus? – zapytała go Bonnie.

- Z jej powodu masz wyrzuty do nas?

- Tak. To była moja córka… Mała córeczka, miała zaledwie szesnaście lat! – krzyknęła.

         Nathalie męczyła się tymczasem ze sznurami, które były przesiąknięte werbeną.

- Możecie mi powiedzieć, o co chodzi z tą Carmen? – zapytała zniecierpliwiona czarownica.

- Zabili ją!

- Nieprawda! – sprzeciwili się. – Zamieniliśmy ją w wampira, a to nie to samo! Sama o to prosiła. Błagała.

- Bezsensowny powód… - wyznała Bonnie.

- Bezsensowny?! Carmen wiedziała, że nie znoszę wampirów, a sama się zamieniła w tego potwora. Rok po przemianie przyszła do mnie. Kiedy jej powiedziałam, że nie kocham jej i uważam, że jest potworem, zabiła mojego drugiego męża! Mężczyznę, którego kochałam, jej ojczyma!

         Nie chciała nic więcej dodawać. Odwróciła się w stronę Petera i Nathalie. Brunet był prawie wolny…

- Nathalie uważaj! – krzyknął Kol, kiedy kobieta wyciągnęła nóż z pochwy.

         Jednak blondynce nie udało się w porę uniknąć obrażeń. Nóż nie trafił w jej serce, ale w plecy. Poczuła ostry ból i próbowała sięgnąć po sztylet, który przed chwilą rozdarł jej skórę.

         Do akcji wkroczyli Klaus i Kol, a Bonnie próbowała odwiązać Petera. Chciała się jakoś przydać, a w walce nie była zbyt dobra. Sznury były straszne. Całe mokre i grube. Przypomniała sobie o nożu, który teraz miała Natalie. Szukała jej wzrokiem, co nie zajęło jej długo. Leżała parę metrów od niej i próbowała wyjąć z pleców ostrze.

- Nathalie! – zawołała ją.

         Dziewczyna spojrzała na nią i szybko zrozumiała. Przysunęła się bliżej, by Bonnie mogła wyciągnąć sztylet. Chwyciła rękojeść i zręcznie wysunęła narzędzie z ciała blondynki. Tamta jęknęła, ale chwilę później poczuła ulgę.

- Dziękuję – wyszeptała.

- Nie ma sprawy. Teraz spróbuję przeciąć sznury.

         Czarownica ukradkiem spojrzała w stronę Klausa, by sprawdzić, czy nic mu nie jest. Dawał radę. Widziała, że kobieta, której imienia nie znała, była już zmęczona, ale nadal wymawiała zaklęcia, które dawały jej niewielką przewagę.

         Zajęła się przecinaniem sznurów. Gdy jej się w końcu udało, zrzuciła z Petera więzły, które wydawały się jej ciężkie.

- Dasz radę się nim zająć? – zapytała czarownica.

         Nathalie skinęła głową na potwierdzenie.

         Bonnie wstała i ruszyła w stronę grupki, a raczej w stronę Leny. Postanowiła, że wykończy ją tak, jak Jessicę.

         Mówiła wyrazy, które wcześniej zapamiętała. Zerwał się wiatr, który rozwiewał jej włosy. Klaus spojrzał na nią z troską i z dumą. Wiedźma, która do tej pory była pewna siebie upadła na kolana i krzyknęła. Głowę odchyliła do tyłu, jednak nie był dla niej to koniec. Przy pasku, z którego wcześniej wydobyła już kołek i sztylet teraz wyciągnęła pistolet. Nie widziała Bonnie, dlatego strzelała na ślepo. Pierwsze kule mijały „cel”. Czarownica przez odgłosy strzelania i unikanie kul nie mogła skupić się na zaklęciu. Uskoczyła w bok, słysząc jeszcze kilka wystrzałów.

         Pierwotni nie zwracali już uwagę na wiedźmę, która powoli wstawała i zamierzała uciec. Skierowali się w stronę Bonnie, która leżała nieruchomo na podłodze.

_______ 

     Tak, wiem dawno mnie tu nie było i bardzo was przepraszam... Koniec roku szkolnego, wystawianie ocen i inne... Jednak wróciłam, by kończyć pisać tego bloga. Pociągnę jeszcze kilka rozdziałów i napiszę epilog ;) Może później zacznę coś nowego, ale nie mam jeszcze pomysłu... Mam nadzieję, że będę widziała wasze komentarze, które mnie motywują i cieszą. 
Co do rozdziału, czekam na wasze opinię ;)

P.S. cieszycie się z mojego powrotu?